Nie dyskutuję ze słusznością tej decyzji, bo być może nie było innego wyjścia. Jeśli po coś przypominam wydarzenie, które się nie odbyło, to dlatego, że to właśnie ono – a raczej jego brak – najlepiej uświadamia, co się dzieje wokół nas. A dzieje się naprawdę dużo. Jesteśmy świadkami rozpadu tej formy Kościoła w Polsce, jaką znaliśmy. Zbudowali ją – można powiedzieć do spółki – wielcy: kard. Stefan Wyszyński, Jan Paweł II i ks. Franciszek Blachnicki. Pierwszym z budowniczych, tym, który po wojnie, po przesunięciu granic, po wymordowaniu tysięcy kapłanów i zniszczeniu – przez nazistów i komunistów – odbudowywanej po ponad stuleciu rozbiorów polskiej i katolickiej tożsamości, położył fundamenty i zbudował na nich gmach nowej katolickości, był prymas Wyszyński. To Jasnogórskie Śluby Narodu, późniejsze obchody Tysiąclecia Chrztu Polski stały się czasem i przestrzenią, w której kształtowała się nie tylko nowa katolickość, ale i nowa polskość. Ks. Franciszek Blachnicki dał nam duszpasterstwo młodzieży, pomysł na jej formację, a Jan Paweł II, dokładając swoją wielkość, charyzmę, stał się niekoronowanym królem Polski. Dzięki nim nasza wiara trwała, opierała się fali laicyzacji.