Zaczęło się w kwietniu od 50 osób, w maju było już parę tysięcy. 1 sierpnia na ulicach niemieckiej stolicy protestowało 20–30 tys. osób, zaś w listopadzie w Lipsku zebrało się już 20–45 tys.
Na ich demonstracjach tęczowe flagi powiewają tak samo gęsto jak symbole związane z najczarniejszym rozdziałem w niemieckiej historii. Nie mniej irytujące są hasła, którymi posługuje się ten ruch. Wielotysięczny tłum krzyczy i śpiewa „Wir sind das Volk!" („Jesteśmy narodem!"). To hasło jest ważnym elementem tożsamościowym dla Niemiec Wschodnich, gdyż towarzyszyło protestującym u schyłku reżimu enerdowskiego w 1989 roku. Trudno powiedzieć, dlaczego dziś znów sięga się w Niemczech po retorykę, która – ni mniej, ni więcej – wprost nawołuje do uwzględnienia woli suwerena, którym jest naród.