Kobieta poznana podczas jednego z występów w zadymionym jazzowym lokalu okazuje się przekleństwem pianisty, a z czasem jedynym celem życia. Także sensem improwizowanej muzyki, a tej Biralbo jest wirtuozem. Narratorem powieści Antonia Munoza Moliny jest tajemniczy przyjaciel pianisty, który wysłuchuje jego zwierzeń i podąża za artystą w kolejnych odsłonach jego życia.
Kiedy Biralbo leży w płaszczu na łóżku w obskurnym pokoju hotelowym, pali i sączy burbona, zawsze jest przy nim ten, kto zrozumie i wzniesie wspólny toast. Kto pójdzie do Lady Bird i posłucha, jak Biralbo, członek zespołu amerykańskiego trębacza Johnny'ego Swanna, wykonuje skomponowane przez siebie kawałki: „Lizbona", „Birma"... Kto pozna tysięczną historię o ucieczce Lukrecji z San Sebastian do Berlina, o listach pisanych przez kochanków, o przestępcy Malcolmie, który będzie dybał na życie Biralba. Wątek sensacyjny w powieści, związany z kradzieżą i przemytem dzieł sztuki, nie jest dominujący, sprawia, iż lektura trzyma nas w napięciu, ale wiemy, że nie o to tu tak naprawdę chodzi.
