A powód jest dość oczywisty. Stanowisko przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski (oraz wielu innych polskich biskupów) w sprawie kryzysu na granicy jest nie tylko ewangeliczne, ale i doskonale osadzone w logice katolicyzmu, która wyklucza nieustanne patrzenie na rzeczywistość z perspektywy „albo – albo", a podkreśla znaczenie optyki „i – i". Świetnie widać to w apelu arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. „Misją Kościoła jest w pierwszym rzędzie głoszenie Ewangelii. W konsekwencji, gdy trzeba udzielić przybyszom pomocy, nie wolno nam się od tego uchylać. Bez uszczerbku dla bezpieczeństwa Rzeczypospolitej i jej obywateli, osobom potrzebującym trzeba okazać naszą solidarność. W obecnej sytuacji przesłanie przypowieści o miłosiernym Samarytaninie brzmi jeszcze bardziej nagląco i czeka na powszechną realizację, także w postrzeganiu samych migrantów" – napisał hierarcha. Co wynika z tych słów? To, że obowiązkiem jest zarówno zapewnienie bezpieczeństwa Polakom i stabilności granic (do których strzeżenia jesteśmy także zobowiązani traktatami międzynarodowymi, bo ta granica jest także granicą Unii Europejskiej), jak i pomoc imigrantom oraz świadomość, że oni także są ludźmi, naszymi bliźnimi, których nie wolno depersonalizować, dehumanizować. Oni, o czym także nie wolno zapominać, są nie tyle sprawcami, ile ofiarami skandalicznej i zmierzającej do destabilizacji polityki Aleksandra Łukaszenki. Wojna hybrydowa nie usprawiedliwia niechrześcijańskich zachowań. Kościół w sytuacji głębokiego kryzysu ma obowiązek być i z tymi, którzy strzegą granicy, i z ludźmi potrzebującymi pomocy, i z tymi, którzy tę pomoc im niosą.