„Do sztuki podglądania trafiły dzieła, inaczej: przedstawienia, malarskie i graficzne, które podkarmią oko, a być może nawet je podtuczą. Umożliwiają one podejrzenie sekspragnień i sekspotrzeb wraz ze sposobami ich zaspokajania" – wyjaśnia autorka. Gorliwość przywoływania technik malarskich, opisów obrazów, w której kolokwialność języka pomieszana jest z barokowością określeń – tworzy mieszankę humorystyczną. A do tego mrowie cytatów.
Autorka roztacza wizję Rembrandta „zarobionego po łokcie": „na wędkę portretów jego autorstwa złapały się grube ryby". Dowiadujemy się, że „Gustave'a Courbeta pożądanie nosiło, i to jeszcze jak", zaś „Gauguin, przybijając do brzegów wyspy, spodziewał się wyłącznie cudów-wianków" a następnie „wziął dziecięcą niewinność i zdeprawował ją własnym sumptem, zesztukował z lubieżnością". Autorka komentuje: „takie persony nierzadko przechodzą przez ucho igielne, żeby wejść do historii sztuki". Dla odmiany Toulouse-Lautrec „nie zamierzał pacykować obrazów toczka w toczkę według reguł, które opanował", choć „swoją drogą miał bzika na punkcie damskich fatałaszków". „Honore Fragonard nikogo nie małpował bezkrytycznie i bezrozumnie, a czerpał, pracując na rachunek własnego stylu". Inny problem miał Klimt: „Tak czy inaczej ślinił się na widok kobiet. Co miał czynić, jeśli nie przekuć tego w sztukę?".
Wytrwali jednak dowiedzą się m.in., że plakaty i billboardy reklamujące wystawy rocznicowe Egona Schielego, z charakterystycznymi aktami, nie zawisły ani w Londynie, ani w Hamburgu, ani w Kolonii. Tylko w Wiedniu, bo w XXI wieku nie sprostały gdzie indziej wymaganiom poprawności politycznej.
