Otwarta tydzień temu w warszawskim Muzeum Narodowym wystawa „Ars Homo Erotica” gromadzi obiekty sztuki od starożytności do współczesności, w której „zaszyfrowany” jest bardziej lub mniej czynnik homoseksualny. Współcześni artyści jawnie demonstrują swoją akceptację różnic i to, że pożądanie przybiera pluralistyczne formy. Wystawa przytłacza ilością męskiej golizny. Muzeum Narodowe, którego dyrektorem został prof. Piotr Piotrowski, przekształca się w miejsce walki z niewidoczną opresją, jaka jest ponoć udziałem dużej części społeczeństwa, pozostającej zakładnikiem patriarchalnych struktur niewidzialnej przemocy. Ta przemoc to dziedzictwo tradycji. Tradycja ta jest zafałszowaną świadomością, którą trzeba „odfałszować”, organizując takie właśnie wystawy.

Jak wyznał w jednym z wywiadów kurator wystawy Paweł Leszkowicz, motywami przewodnimi, które przyświecały mu w doborze obiektów, były rozkosz i emancypacja. Zdaniem kuratora odebrano nam możliwość przeżycia rozkoszy, ponieważ większość z nas nie jest jeszcze wystarczająco wyemancypowana, gdyż ma zafałszowaną świadomość z powodu wychowania w opresyjnej wobec seksu kulturze.