Ani o niedawnej wypowiedzi Zygmunta Baumana, w której porównał on mur oddzielający Izrael od terytoriów palestyńskich do muru getta warszawskiego. Izraelska gazeta „Haarec", komentując to, napisała, że od czasu antysemickiej kampanii w PRL po wojnie sześciodniowej nie padły w Polsce publicznie tego rodzaju słowa. O obu tych sprawach trafnie pisał niedawno na tych łamach Dawid Wildstein („Plus Minus "3.09.2011).

Niewiele też będzie o tradycyjnym, „starym" antysemityzmie. Będzie raczej o groteskowym już upolitycznieniu tematu antysemityzmu w Polsce, o obłudzie, z jaką zarówno na lewicy, jak i na prawicy do tego tematu się podchodzi, o jego instrumentalizacji i manipulowaniu nim, i o opłakanych tego wszystkiego skutkach. Będzie wreszcie o równie groteskowym stopniu politycznej polaryzacji i o zjawiskach związanych z upolitycznieniem wszystkiego, co da się upolitycznić – zjawiskach, z którymi mam w Polsce kłopoty.

Otóż jakiś czas temu dowiedziałam się, że mój zbiór publicystyki pt „Wojna kultur" został nominowany do Nagrody im. Józefa Mackiewicza. Przez krótką chwilę była to miła wiadomość – dopóki nie odkryłam, że sekretarz kapituły nagrody pan Stanisław Michalkiewicz ma niefortunną skłonność do antysemickich wypowiedzi. Wycofałam więc swoje nazwisko z listy nominacji.

Uczyniłam to jednak nie tylko dlatego, że nie uśmiechała mi się perspektywa ewentualnego kontaktu z panem Michalkiewiczem, gdybym tę nagrodę dostała. Uczyniłam to także dlatego, że – jak napisałam w liście do kapituły – obecność pana Michalkiewicza w tym ciele nagrodę kompromituje. Nie z troski o dobre jej imię jednak o tym piszę; skłania mnie do tego głównie myśl o przygnębiających przyczynach i fatalnych skutkach tej kompromitacji. Korzystam więc z okazji, jaką daje mi ta nominacja, by kilka słów o nich powiedzieć.