Jakiś czas kupiłem na Allegro książkę „Robert Brasillach. L'homme et l'?uvre" Paula Vandromme'a z 1956 roku. Od dość dawna zbieram literaturę na temat tego francuskiego pisarza, a praca Vandromme'a była dla mnie cenna nie tylko jako właściwie pierwsza poważna monografia pisarstwa Brasillacha, ale i dlatego, iż wspomniany egzemplarz pochodził z biblioteki Jana Błońskiego. Co zresztą mnie zdziwiło, bo Błoński był wprawdzie wielkim znawcą literatury francuskiej, pisał subtelne eseje o Prouście i Genêcie, ale żeby zaciekawił go pisarz sympatyzujący z faszyzmem i do tego rozstrzelany za kolaborację z III Rzeszą? Gdy już dotarł do mnie zakupiony egzemplarz książki Vandromme'a – byłem zresztą jedynym zainteresowanym – okazało się, że ciekawość Błońskiego skończyła się na stronie szesnastej, bo pozostałych dwieście pozostało nierozcięte...

Ów nierozcięty egzemplarz pracy Vandromme'a zdaje się być dobrym symbolem swoistego désintéressement polskiej krytyki wobec Brasillacha. Nie dysponujemy przekładami jego książek, niewiele też na jego temat pisano. Są szkice Ewy Bieńkowskiej, Macieja Kubickiego, Jacka Bartyzela, i to chyba wszystko... Dodać tu można wydane po polsku książki opisujące postawę francuskich intelektualistów w czasie II wojny, jak chociażby wydane w ostatnich latach prace Alana Ridinga czy Frederica Spottsa, bo nazwisko Brasillacha pojawia się tam często.

Niemniej jednak wydana właśnie książka Philippe'a d'Huguesa jest pierwszą w języku polskim tak obszerną prezentacją życia i twórczości Brasillacha. Jej francuska wersja ukazała się w roku 2005, a autor, jak czytamy w krótkiej nocie biograficznej, jest historykiem i krytykiem kina, był m.in. kierownikiem paryskiego Muzeum Sztuki Współczesnej Palais de Tokyo, publikował m.in. na łamach „Commentaire" i „Le Figaro".