Również ze strony konkurentów i przeciwników.

Graczyk pokazuje, że o Chrzanowskim z poważaniem potrafili mówić i pryncypialnie odrzucający jego poglądy Adam Michnik („ja mu klasy nie odmawiam"), i ostro konkurujący z nim w ZChN Jerzy Kropiwnicki („on miał największą klasę"). Kiedy się bliżej przyjrzeć, owa „klasa" oznaczała po prostu dobre przedwojenne wychowanie, które powodowało, że założyciel ZChN nigdy nie prowadził walki na wyniszczenie przeciwnika i – jak pochodzący z zupełnie innej politycznej bajki Jacek Kuroń – uważał, że świadectwem zwykłej ludzkiej grzeczności jest podejmowanie rozmowy z każdym, kto tego oczekuje. Choćby pod koniec lat 70., gdy debatował (publicznie, w obecności młodzieży z KIK i prywatnie – w swoim mieszkaniu) z Michnikiem na temat jego wydanej wtedy książki „Kościół – Lewica – Dialog"). Tak jak Kuroń gotów był podejmować dyskusję nawet z przesłuchującymi go oficerami bezpieki. Co zresztą nie skończyło się najlepiej, bo skutkiem serii takich grzecznych (być może nadmiernie) rozmów stało się zarejestrowanie Chrzanowskiego w 1974 roku jako tajnego współpracownika o kryptonimie „Spółdzielca" (wbrew intencjom późniejszego marszałka Sejmu i bez pożytku dla komunistycznych władz – co zaświadczają także i przywołane przez Romana Graczyka dokumenty SB).