W X wieku słowiańscy przodkowie współczesnych Polaków i Czechów mówili jeszcze tym samym językiem, ale Czesi z racji bliskich związków z pierwszym imperium słowiańskim w dziejach, czyli Rzeszą Wielkomorawską (ok. 800–907), wcześniej związali się z chrześcijańską Europą. Wratysław był synem Borzywoja I, który przyjął chrzest niemal sto lat przed Mieszkiem I (w dodatku z rąk św. Metodego) i stworzył silne państwo ze stolicą w Pradze. Był on zarazem pierwszym potwierdzonym historycznie władcą z dynastii Przemyślidów, która panowała w Czechach przez niemal pół tysiąca lat.

Przemyślidzi nigdy nie zrezygnowali z pretensji do korony polskiej, co skończyło się tragicznie dla ostatniego z nich, króla Czech i Polski Wacława III. W 1306 roku zginął w Ołomuńcu z ręki skrytobójcy, nasłanego zapewne przez jego rywala, księcia kujawskiego Władysława Łokietka. Piastowie wygrali rywalizację o koronę polską, ale wypuścili z rąk Śląsk wraz z Wrocławiem, którego rajcowie woleli się związać z zamożniejszymi i lepiej rządzonymi Czechami. W 1335 roku miasto, po śmierci Henryka VI Dobrego, przeszło w ręce króla Jana Luksemburskiego. Ów „Król cudzoziemiec" (Král cizinec) wprawdzie większą część życia spędził we Francji, gdzie walczył z Anglikami (aż w końcu zginął w bitwie pod Crecy w 1346 roku), jednakże przedtem spłodził potomka, który okazał się jednym z najwybitniejszych władców średniowiecznej Europy.