Dzień 18 lipca 1870 roku rozpoczął się w Rzymie gwałtowną burzą. Grzmoty piorunów rozlegały się echem w przestronnym wnętrzu Bazyliki św. Piotra, gdzie ojcowie soborowi przystępowali właśnie do ostatecznego głosowania w sprawie nieomylności papieża. Rozważana od pół roku kwestia, czy papieska nieomylność ma być uznana za dogmat obowiązujący w całym Kościele katolickim, rozpalała umysły. Był to problem, nad którym najżywiej dyskutowano podczas całego soboru watykańskiego. Także budzący najwięcej kontrowersji.

We wstępnym głosowaniu, które odbyło się kilka dni wcześniej, przeciwko uchwalaniu dogmatu wypowiedziała się mniejszość uczestników soboru; kolejnych kilkudziesięciu biskupów zgłosiło zastrzeżenia do projektu uchwały. Nie zanosiło się na to, by którakolwiek ze stron miała ustąpić. Wtedy to 60 przeciwników dogmatu, za zgodą papieża, opuściło obrady, nie chcąc głosowaniem na „nie" dawać pozorów jawnego buntu i przyczyniać się do zgorszenia.

Tego dnia w bazylice nadal jednak wyczuwało się stan podskórnego napięcia – i nie był to tylko efekt letniej burzy. Na galeriach dla widowni świeciły pustkami miejsca przeznaczone dla ambasadorów Francji, Austrii, Hiszpanii i Portugalii. Rządy tych państw, dotąd tradycyjnie uznawanych za katolickie, dawały w ten sposób do zrozumienia, że nie w smak im decyzja wzmacniająca autorytet głowy Kościoła wśród ich obywateli.

Za pięć dwunasta podano wynik głosowania: spośród 535 obecnych na sali ojców soborowych 533 dało swe głosy za przyjęciem dogmatu. Pozostałych dwóch biskupów, którzy głosowali przeciw, usłyszawszy werdykt, poddało się decyzji soboru. Z galerii rozległ się okrzyk: „Niech żyje nieomylny papież!". Treść uchwały była odtąd powszechnie obowiązującym prawem całego Kościoła.