Aktualizacja: 13.06.2015 20:06 Publikacja: 12.06.2015 01:17
Może jeszcze napiszę książkę o Lechu Wałęsie – zapowiada Andrzej Drzycimski
Foto: Fotorzepa/Michał Sadowski
PM: Pamięta pan szopa pracza z kabaretu politycznego Polskie Zoo? To pan jako rzecznik prezydenta Lecha Wałęsy.
Pamiętam, pamiętam.
Wspomina pan tamte czasy z sentymentem czy jest to dla pana prehistoria, inne życie?
Inne życie i inna rzeczywistość. Tamten kabaret był jednak ważny. Przez, satyrę, karykaturę pokazywano w dużym uproszczeniu przemiany, które dla większości społeczeństwa były trudne do pojęcia. Polityka, żeby mogła być lepiej zrozumiała, powinna być spersonifikowana. Zwierzęta z Polskiego Zoo mówiące ludzkim głosem sprawiały, że nasze ówczesne działania były bardziej czytelne.
Pytałam o pana stosunek do wydarzeń sprzed 20 lat, bo po wyborach prezydenckich niektórzy komentatorzy formułowali zarzut, że wyborcy Pawła Kukiza to „gówniarze", dla których Okrągły Stół to jest prehistoria i którzy przez to nie doceniają naszego wspaniałego, złotego ćwierćwiecza.
To łatwe wytłumaczenie, ale nieprawdziwe. Mamy do czynienia ze swoistym buntem młodego pokolenia, takim, do jakich w społeczeństwach dochodzi co jakiś czas. Za mojej młodości, choć w innej rzeczywistości, były dwa takie bunty, w których mniej lub bardziej uczestniczyłem – grudzień 1970 roku i lato 1980 roku w Stoczni Gdańskiej. W 1970 roku bunt wzniecili młodzi ludzie, którzy próbowali coś zmienić, ale im się nie udało, bo nie mieli odpowiednich narzędzi ani nie porozumieli się z innymi grupami społecznymi. Za to w 1980 roku mieliśmy do czynienia z fenomenalnym zjawiskiem – wszystkie grupy społeczne, od robotników po elity, mówiły w tym samym duchu. A co najważniejsze, w jednym buncie spotkały się trzy pokolenia. 20-latki rozpoczęły i były główną siłą strajku. 30- i 40-latki niosły doświadczenie grudnia i przejmowały kierownictwo tego spontanicznego wybuchu. Natomiast 50- i 60-latki, mające w oczach dramat lub uczestnictwo w wojnie i za sobą przemiany powojenne, pokazywały zagrożenia i podpowiadały możliwe warianty rozwiązań. Charakterystyczne dla roku 1980 było ogromne zainteresowanie historią, której fragmenty były zakazane lub przeinaczane. Teraz też widać wzmożone zainteresowanie historią, zwłaszcza najnowszą.
Uważa pan, że zainteresowanie historią jest podglebiem dla buntu?
Człowiek, który ma świadomość historyczną, ma umiejętność dostrzegania zmian i buntuje się przeciwko staremu porządkowi. To jest główny motor postępu i właśnie obserwujemy takie wydarzenia w Polsce.
Czy Europa uczestniczy w rewolucji AI? W jaki sposób Stary Kontynent może skorzystać na rozwiązaniach opartych o sztuczną inteligencję? Czy unijne prawodawstwo sprzyja wdrażaniu innowacji?
„Psy gończe” Joanny Ufnalskiej miały wszystko, aby stać się hitem. Dlaczego tak się nie stało?
W „Miastach marzeń” gracze rozbudowują metropolię… trudem robotniczych rąk.
Spektakl „Kochany, najukochańszy” powstał z miłości do twórczości Wiesława Myśliwskiego.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Choć nie znamy jego prawdziwej skali, występuje wszędzie i dotyka wszystkich.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas