Już za 19 zł miesięcznie przez rok
Jak zmienia się świat i Polska. Jak wygląda nowa rzeczywistość polityczna po wyborach prezydenckich. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.
Czytaj, to co ważne.
Reklama
Jan Maciejewski: Test naszej europejskości
Standartenführer Stirlitz funkcjonuje dzisiaj w kulturze masowej, i to przede wszystkim wśród „średniostarszego", jak mawiał klasyk, pokolenia jej odbiorców, głównie jako bohater serii dowcipów. Tymczasem „Siedemnaście mgnień wiosny", nakręcony w ZSRR serial, którego głównym bohaterem był agent radzieckiego kontrwywiadu Maksim Isajew, działający w Trzeciej Rzeszy pod przykrywką oficera SS Maxa Otto von Stirlitza, jest nie tylko jedną z najlepszych produkcji w historii telewizji.
Może również odegrać kluczową rolę w odkryciu kłamstwa, na jakim zbudowana jest teoria postkolonialna. Teoria, w którą wierzą tysiące zachodnich naukowców, humanistów i innych „wytwórców kultury".
A to wszystko dzięki kulisom powstawania tego serialu. Głównym konsultantem „Siedemnastu mgnień wiosny" był ówczesny zastępca szefa KGB Siemion Cwigun. Metody działania SS, których przeniesienie na ekran jest jedną z osi fabuły, ukazywały tak naprawdę praktyki radzieckich służb. Z kolei sceny w siedzibie RSHA (Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy) nakręcone zostały w budynku KGB na Butyrkach. Widzowie w ZSRR oglądający na ekranach telewizorów postępowanie hitlerowskich służb – coś, co wydawało im się odległe i minione – poznawali w rzeczywistości prawdę o tym, co dzieje się tuż za drzwiami ich domów. Stirlitz faktycznie był radzieckim agentem udającym Niemca. Widownia w ZSRR mogła poznać sposób funkcjonowania KGB tylko dlatego, że była cały czas przekonana, że widzi w akcji hitlerowców.
Reklama
Plus Minus
„Chodźmy w las! Co się kryje między drzewami”: Królestwa mrówek i samolubna jemioła
Mimo że coraz więcej wiemy o lesie, ten wciąż nie przestaje nas zaskakiwać.
Plus Minus
„Shadow Labyrinth”: Przez tunele i pułapki do bossa
„Shadow Labyrinth” to gratka dla boomerów: platformówka jak z lat 80.
Plus Minus
„Mark Rothko. Od środka”: Rothko w strzępach
Geniusz nie musi być dziedziczny, czego dowodzi lektura książki Christophera Rothko „Mark Rothko. Od środka”.
Plus Minus
„Znajomi i sąsiedzi”: Złodziej na osiedlu
Choć „Znajomi i sąsiedzi” utrzymani są w formule „pożreć bogatych”, to twórcy sympatyzują z bohaterem-krezusem.
Plus Minus
Gość „Plusa Minusa” poleca. Jacek Borcuch: Kobiety o silnych temperamentach
Od miesięcy nie widziałem nic ciekawszego od filmu „Szczęśliwy Lazzaro”. Wróciłem z niego natchniony.
