Dziennikarz nie udowodnił, że dyrektor zachowywał się nieobyczajnie

Jan G. miał też sprawę w sądzie o zanieczyszczenie chodnika poprzez oddanie moczu. Artykuł nie zawierał nieprawdy i został napisany w obronie interesu publicznego oraz w celu napiętnowania społecznie nagannych zachowań.

[b]Inaczej publikację ocenił Sąd Apelacyjny w Lublinie (sygn. I ACa 155/09)[/b]. Uznał, że narusza dobra osobiste Jana G. i identyfikuje go w środowisku. Zdjęcia przedstawione przez redakcję nie dowodzą, że faktycznie zachowywał się nieobyczajnie. Skoro dziennikarz przyznał, że obserwował go przez pół godziny, to powinien zrobić fotografie niepozostawiające wątpliwości. Zeznania świadków sąd ocenił jako niewiarygodne, bo pochodzące od osób skonfliktowanych z Janem G. Ponadto mężczyzna został uniewinniony od zarzutu zanieczyszczenia chodnika.

Sąd podniósł także, że Jan G. w chwili, gdy zrobiono zdjęcia, nie był osobą publiczną, i dlatego jego życiu prywatnemu przysługuje większa ochrona.

Trudno – zdaniem sądu – uznać dyrektora ZGL za wysokiego rangą urzędnika samorządowego. Przepisy prawa prasowego nie posługują się pojęciem „osoba powszechnie znana”, lecz odwołują się do pojęcia działalności publicznej. Ponadto nie każde niegodne zachowanie osoby publicznej (np. incydenty alkoholowe), nawet jeśli nastąpiło publicznie, musi znaleźć odzwierciedlenie na łamach prasy. Takie zachowanie musi mieć bezpośredni związek z działalnością zawodową i publiczną opisywanego. Krytyka zjawisk natomiast nie może polegać na opisywaniu zachowań prywatnej osoby w sposób pozwalający na jej identyfikację.

Redakcja ma więc przeprosić Jana G. na swoich łamach. Wyrok jest prawomocny. Pełnomocnik wydawcy zamierza złożyć kasację.