Zbycie części składników przedsiębiorstwa bez VAT

[b]Tak wynika z wyroku WSA w Warszawie z 6 października 2009 r. (III SA/Wa 368/09).[/b]

Spółka prowadząca działalność inwestycyjno-budowlaną we wniosku o interpretację przepisów zadała pytanie: czy wniesienie części składników przedsiębiorstwa aportem do nowo powstałej spółki korzysta z wyłączenia z opodatkowania VAT na mocy art. 6 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=172827]ustawy o VAT[/link] z 2004 r., w stanie prawnym przed 30 listopada 2008 r. jak i po tej dacie (po zmianie przepisów)?

Organy oceniły, że wniesienie części przedsiębiorstwa do nowo powstałej spółki jest w gruncie rzeczy nieodpłatnym przekazaniem towarów i usług, a takie przekazanie podlega VAT. Spółka nie zgodziła się z tym i wniosła skargę do WSA.

Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. Wskazał, że w świetle art. 5 i art. 19 VI dyrektywy VAT oraz przepisów dyrektywy 112 państwa członkowskie Wspólnoty mają możliwość wyłączenia z opodatkowania zbycia przedsiębiorstwa lub jego części, o ile będzie to zespół składników przedsiębiorstwa mogących samodzielnie stanowić przedsiębiorstwo bądź jego zorganizowaną część. Zbycie musi obejmować składniki determinujące funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo.

Polski ustawodawca normę taką zawarł w art. 6 ust. 1 ustawy o VAT z 2004 r. Zdaniem sądu w tej sprawie należy ocenić, czy doszło w istocie do zbycia przedsiębiorstwa, nawet jeśli dostawa nie dotyczyła wszystkich składników przedsiębiorstwa, czego w ogóle organy podatkowe nie analizowały. Nie rozważyły one poszczególnych składników majątkowych i nie odniosły się do pojęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55[sup]1[/sup] [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=86F27ADE2102E1D67842E76D535F1BD1?id=70928]kodeksu cywilnego[/link].[i]

Autor jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Zuzanna Strzałek, konsultantka w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro we Wrocławiu)[/b]

WSA w Bydgoszczy zajął się kwestią,czy niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym może być kosztem podatkowym.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link] nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Zatem wnioskując a contrario, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z innego powodu niż zmiana rodzaju działalności, są kosztem podatkowym.

Spór między podatnikiem a fiskusem dotyczył więc rozumienia pojęcia „likwidacja środków trwałych”. Są rozbieżności, co oznacza to sformułowanie.

Organy podatkowe i sądy administracyjne reprezentują dwa odmienne stanowiska.

Zgodnie z pierwszym, zajmowanym najczęściej przez organy podatkowe, warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja, np. demontaż poniesionych nakładów.

Zgodnie z drugim, pojęcie „likwidacja” powinno być interpretowane szeroko.

Jako likwidację traktuje się nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi, np. poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub „moralnym”, albo jakiekolwiek inne wycofanie go z ewidencji środków trwałych.

Na takim stanowisku stoją przede wszystkim sądy administracyjne (m.in. [b]NSA w wyroku z 4 listopada 2008 r., (II FSK 1035/07). [/b]

Bydgoski sąd przychylił się ku temu podejściu. Zgodzić się należy ze składem orzekającym, że brak jest wyraźnych podstaw prawnych, aby termin likwidacja był ograniczony jedynie do fizycznego unicestwienia środka trwałego – inwestycji w obcym środku trwałym. Likwidację można więc rozumieć jako każde wycofanie środka trwałego z ewidencji prowadzonej przez podatnika.