WSA przypomniał, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje, co do zasady, z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem jednak ust. 2 – 21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 ustawy o VAT (zob. art. 19 ust. 1 ustawy). Wynika stąd, że określone w ust. 2 – 21 art. 19 tej ustawy zasady powstawania obowiązku podatkowego mają pierwszeństwo zastosowania względem zasady ogólnej wynikającej z ust. 1.
Szczególny moment powstania obowiązku podatkowego dla usług budowlanych lub budowlano-montażowych przewiduje art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=172827]ustawy o VAT[/link]. Zgodnie z nim obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych.
[wyimek]Nie od każdej daty podatnik może liczyć upływ 30 dni [/wyimek]
Z przepisu wynika, że przede wszystkim ustawa łączy moment powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania zapłaty. Dzień wykonania usługi staje się zaś istotny dla biegu owych 30 dni, jeżeli nie nastąpiła zapłata za usługę budowlaną lub budowlano-montażową.
Inaczej mówiąc, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia wykonania usługi zostanie ona opłacona, to termin tej zapłaty będzie miał znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego. Natomiast gdy usługa nie została opłacona ww. terminie, obowiązek podatkowy powstanie 30. dnia od daty wykonania usługi.
Pojęcie wykonania usługi nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT. Wiąże się ono z koniecznością akceptowania wykonania przez zleceniodawcę (inwestora). Stąd istotą wykonania takiej usługi jest skwitowanie jej zakresu (bądź całości) przez inwestora. Ukształtowana już praktyka obrotu gospodarczego łączy potwierdzenie wykonania tego typu usług tzw. protokołami zdawczo-odbiorczymi.
