Niewłaściwy tryb rozwiązania angażu trzeba zakwestionować

Jeśli zatrudniony twierdzi, że szef wadliwie rozwiązał z nim umowę bez wypowiedzenia, nie może jedynie żądać sprostowania świadectwa pracy. Powinien wystąpić z roszczeniem o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie

Aktualizacja: 21.04.2010 04:25 Publikacja: 21.04.2010 03:00

Sylwia Gortyńska

[b]Taki wniosek płynie z uchwały Sądu Najwyższego z 4 listopada 2009 r. (I PZP 4/09). [/b]

W analizowanej sprawie Jarosław B. złożył pozew przeciwko byłemu pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie sposobu ustania zatrudnienia. Żądał stwierdzenia, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, a nie, jak wskazano w świadectwie, bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Szef wniósł o oddalenie powództwa. Zarzucił Jarosławowi B., że nie skorzystał z drogi do zakwestionowania ważności i skuteczności oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia. Sąd rejonowy uznał, że w świetle art. 97 § 3 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=B5E347C50E4D2860978BAD3D891C7A48?n=1&id=76037&wid=337521]kodeksu pracy[/link] niedopuszczalne jest żądanie sprostowania świadectwa pracy w zakresie wskazanego sposobu ustania stosunku pracy.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że dyscyplinarne rozwiązanie z pracownikiem angażu nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów, pracodawca zamieszcza w świadectwie informację, że rozwiązanie umowy nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę.

Świadectwo jedynie odzwierciedla czynności stron umowy o pracę, które są skuteczne, choćby nawet były niezgodne z prawem. Jeżeli stwierdza określony tryb rozwiązania stosunku pracy, a pracownik nie zakwestionował tego w terminie i sposób przewidziany przepisami kodeksu pracy, to – zdaniem SR – nie może skutecznie wnosić o sprostowanie świadectwa pracy w tym zakresie, podważając w toku postępowania o sprostowanie świadectwa zgodność z prawem trybu i sposobu rozwiązania umowy.

Pracownik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości przez sprostowanie świadectwa pracy oraz stwierdzenie, że sporna umowa została rozwiązana za wypowiedzeniem pracodawcy.

Przy rozpoznawaniu apelacji SO powziął poważne wątpliwości prawne, czy nadal jest aktualny pogląd wyrażony w uchwale [b]SN z 7 maja 1991 r. (I PZP 13/91),[/b] że pracownik, który nie żądał odszkodowania (lub przywrócenia do pracy) w postępowaniu sądowym na podstawie art. 56 k.p., może dochodzić sprostowania świadectwa pracy w trybie art. 97 § 21 k.p. SN stwierdził, że każdy pracownik ubiegający się o uzyskanie świadectwa pracy ma oczywisty interes prawny w tym, aby uzyskać dokument potwierdzający jego prawo do konkretnych uprawnień, nie zaś taki, który owe uprawnienia neguje.

SO zauważył jednak, że pogląd ten nasuwa wątpliwości w związku z konstrukcją prawną dokumentu, jakim jest świadectwo pracy, oraz treścią art. 97 § 3 k.p. [b]Świadectwo pracy stanowi jedynie oświadczenie wiedzy, jest dokumentem prywatnym, a nie urzędowym. [/b]Nie zawiera elementów ocennych, jedynie informację o faktach.

Gdy pracodawca podał w świadectwie pracy rzeczywisty sposób ustania stosunku pracy, to dokument ten nie jest wadliwy, choćby przyczyny rozwiązania stosunku pracy nie były zgodne z prawem. Jeżeli zatem świadectwo pracy nie jest wadliwe, nie podlega sprostowaniu w trybie art. 97 § 21 k.p.

[ramka][b]Ważne[/b]

Pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez firmę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 k.p. [/ramka]