Świadectwo pochodzenia energii od razu kosztem

[b]Tak orzekł WSA we Wrocławiu 2 grudnia 2010 r. (I SA/Wr 1234/10).[/b]

Sprawa dotyczyła wniosku o interpretację. Spółka wskazała w nim, że zajmuje się obrotem energią elektryczną. W ramach działalności kupuje energię elektryczną od jej producentów – zarówno ze źródeł tradycyjnych, jak i odnawialnych.

Jako dystrybutor energii do odbiorców końcowych zobowiązana jest do przedstawienia prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki do umorzenia tzw. świadectw pochodzenia wytworzenia energii ze źródeł odnawialnych. Jeżeli nie zostaną one przedłożone, to musi uiścić opłatę zastępczą.

Spółka spytała, czy koszty zakupu świadectw będą zaliczane do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodu, czy też będą to koszty pośrednie? Zdaniem spółki wydatki na zakup świadectw należy zaliczyć do kosztów bezpośrednich, ponieważ istnieje ścisłe powiązanie między tymi wydatkami a przychodami uzyskanymi ze sprzedaży energii.

Ponadto wydatki te, jako koszt bezpośredni, powinny być rozliczane w momencie uzyskania przychodu ze sprzedaży energii.

Organ podatkowy nie zgodził się ze spółką. Jego zdaniem wydatki te są kosztem pośrednim, ponieważ nie powodują powstania przychodu, a obrót energią jest niezależny od obrotu świadectwami pochodzenia. Należy więc uznać, że wydatki te (jako koszty pośrednie) powinny być potrącone w momencie ich poniesienia.

Spółka wniosła skargę do WSA, a sąd ją oddalił. W uzasadnieniu wskazał, że wydatki poniesione na zakup świadectw pochodzenia energii należy zaliczyć do kosztów pośrednich, bo podatnik nie jest zobligowany do ich poniesienia i nie powodują one powstania przychodu ze sprzedaży energii.

[i]Autor jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje:

Benedykt Rubak, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)[/b]

Stanowisko MF w tej sprawie, poparte również przez orzecznictwo sądów administracyjnych, wydaje się słuszne.

Jak wynika z art. 9a ust. 6 ustawy [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=149712E33D375C4F0C79556276121D03?id=181877]Prawo energetyczne[/link] (dalej upe), podmiot zajmujący się dystrybucją energii elektrycznej ma obowiązek zakupu (w ciągu roku) odpowiedniej ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych (ekologicznych) źródłach energii przyłączonych do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej znajdującej się na terenie obejmującym obszar działania tego dystrybutora.

Nabycie energii z odnawialnych źródeł dokumentowane jest poprzez zakup praw majątkowych inkorporowanych w świadectwach pochodzenia energii. Spółka potwierdza wywiązanie się z ustawowego obowiązku przez przedstawienie prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki (po zakończeniu roku) posiadanych świadectw pochodzenia energii w celu ich umorzenia (zgodnie z art. 9a ust. 1 upe). Gdy podatnik nie nabył odpowiedniej ilości świadectw, zobowiązany jest uiścić stosowną opłatę zastępczą.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych i z interpretacji organów podatkowych wynika, że wydatki na zakup świadectw pochodzenia energii są kosztem uzyskania przychodu dla przedsiębiorcy ([b]tak m.in. WSA w Lublinie w wyroku z 27 października 2010 r., I SA/Lu 292/10[/b]). Jednak z uwagi na przesunięcie w czasie samego umorzenia nabytych świadectw wątpliwości wzbudza kwestia momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów.

Należy uznać, że organ podatkowy prawidłowo uznał, że koszty poniesione na nabycie świadectw nie mają ścisłego związku z przychodami z produkcji energii. Stanowisko to potwierdza także orzecznictwo ([b]por. wyrok z WSA w Gdańsku z 25 maja 2010 r., I SA/Gd 165/10)[/b].

W tej sytuacji nabycia świadectw pochodzenia nie można bezpośrednio łączyć z konkretnymi przychodami z tytułu sprzedaży energii elektrycznej. Oznacza to, że wydatki te są pośrednim kosztem uzyskania przychodu i zgodnie z art. 15 ust. 4d [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link] są potrącane w momencie poniesienia.

Zasada ta obejmuje również koszt poniesionej opłaty zastępczej, której zapłata jest alternatywnym sposobem wywiązania się z ustawowego obowiązku zapewnienia odpowiedniego udziału energii pochodzącej z odnawialnych źródeł w całkowitej rocznej sprzedaży.