CIT w relacjach z USA i Holandią

[b]Tak wynika z wyroku WSA w Warszawie z 13 września 2010 r. (III SA/Wa 1008/10).[/b]

Spółka prowadzi działalność, która polega głównie na świadczeniu usług IT i sprzedaży oprogramowania i sprzętu komputerowego. Aby lepiej wykorzystywać potencjał rynkowy, spółka zamierza zawrzeć: umowę licencyjną z rezydentem podatkowym USA, na podstawie której udostępniać będzie oprogramowanie we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz umowę komisu z rezydentem podatkowym Holandii, na mocy której będzie dystrybuowała oprogramowanie.

Zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy opłaty przekazywane przez nią na rzecz kontrahentów z siedzibą w USA i Holandii w związku z udostępnianym oprogramowaniem podlegają w Polsce zryczałtowanemu podatkowi u źródła.

Jej zdaniem umowy z USA i z Holandią nie zawierają postanowień, które dotyczą wprost należności z tytułu użytkowania oprogramowania komputerowego, zatem ich znaczenie powinno być ustalone według polskich regulacji wewnętrznych.

[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=BF2A06286EB14431C586BAD32108097C?id=181883]Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych[/link] nie utożsamia programu komputerowego z utworem literackim, artystycznym czy naukowym, zatem należności z tytułu ich użytkowania nie mogą być opodatkowane w Polsce, jako państwie ich źródła.

Organ nie zgodził się z tym, wskazując, że program komputerowy jest utworem będącym przedmiotem prawa autorskiego, co jest wystarczające do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

WSA uchylił interpretację organu, uznając, że stanowisko spółki było prawidłowe. W opinii sądu definicja należności licencyjnych zawarta w umowach nie obejmuje należności licencyjnych z tytułu praw autorskich do programów komputerowych.

Art. 21 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link] odsyła do odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem niemożność zaliczenia należności z rzeczonego tytułu do należności licencyjnych powoduje, że tego typu wynagrodzenia należy przyporządkować do właściwej grupy dochodów, z działalności gospodarczej, które nie są w Polsce opodatkowane.

[i]Autorka jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Benedykt Rubak, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)[/b]

Główna kwestia, którą musiał rozstrzygnąć sąd, dotyczy klasyfikacji dla celów podatkowych należności wypłacanych zagranicznym kontrahentom z tytułu użytkowania programów komputerowych. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT należności licencyjne wypłacane przez polskie firmy na rzecz zagranicznych kontrahentów podlegają w Polsce 20-proc. podatkowi u źródła.

Natomiast ust. 2 tego artykułu wskazuje, że regulacja ta ma być stosowana z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę.

Definicje należności licencyjnych zawarte w umowach z USA i Holandią mają charakter wyczerpujący i nie zawierają bezpośredniego odwołania do płatności za użytkowanie programów komputerowych.

W świetle polskiego ustawodawstwa (do którego, zgodnie z tymi umowami, należy się odwoływać dla celów interpretacji zawartych w nich pojęć) obciążenia z tytułu użytkowania programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z żadną z kategorii określonych we wskazanych wyżej definicjach należności licencyjnych.

W szczególności należy mieć na uwadze to, że w świetle polskich regulacji z zakresu prawa autorskiego program komputerowy jest specyficzną kategorią, która nie może być utożsamiana z utworem literackim, naukowym czy artystycznym.

W konsekwencji jedynie wyraźne wskazanie opłaty za użytkowanie programu komputerowego w definicji należności licencyjnych w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania dawałoby polskim władzom podatkowym prawo do opodatkowania tego typu płatności podatkiem u źródła.

Polska skorzystała z tej możliwości, zamieszczając odpowiednie odwołania m.in. w umowach z Portugalią i Kazachstanem. Jednak większość umów (w tym umowy z USA i Holandią) nie zawiera takiej regulacji. W takim wypadku płatności polskich przedsiębiorców na rzecz zagranicznych kontrahentów z tytułu użytkowania programu komputerowego nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.