Refakturowane ubezpieczenie najmu doliczamy do czynszu

[b]Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 stycznia 2010 r. (I FSK 983/09).[/b]

Sąd poparł w całości [b]stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (I SA/Po 1387/08)[/b]. Mimo że w ustnym uzasadnieniu wyroku nie odniósł się do [b]uchwały NSA z 8 listopada 2010 r. (I FPS 3/10) [/b], to płynące z wyroku wnioski są z nią zbieżne.

W umowie najmu strony postanowiły, że najemca niezależnie od uiszczanego czynszu (stanowiącego wynagrodzenie podatnika z tytułu wynajmu) zobowiązany jest do zwrotu kosztów ubezpieczenia lokalu i dostarczanych mediów.

[srodtytul]Element cenotwórczy[/srodtytul]

W interpretacji przepisów organ podatkowy uznał prawo podatnika do refakturowania opłat za media zgodnie z właściwą dla poszczególnych usług stawką.

Odnosząc się natomiast do ubezpieczenia, stwierdził, że koszt ten nie może być przedmiotem refakturowania, jest bowiem elementem cenotwórczym usługi najmu. Według organu opłata ta stanowi część składową czynszu, pozostaje w związku ze świadczoną usługą najmu, a tym samym jest obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 [link=http://akty-prawne.rp.pl/Dokumenty/Ustawy/2004/DU2004Nr%2054poz%20535a.asp]ustawy o VAT[/link].

[srodtytul]Cześć wynagrodzenia[/srodtytul]

Rozpatrujący skargę WSA wskazał, że art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest odpowiednikiem art. 73 dyrektywy 112.

Stosownie do tego przepisu podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Art. 73 dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży.

Zdaniem WSA, mimo różnic językowych, pojęcia te sobie odpowiadają. Takie też było stanowisko NSA.

WSA powołał także art. 78 dyrektywy 112, wskazujący, że podstawa opodatkowania obejmuje także dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę.

Włączenie tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, stosując właściwą dla niego stawkę podatku.

WSA wskazał, że ustawa o VAT nie zawiera odrębnych uregulowań będących odpowiednikiem art. 73 lub 78 dyrektywy 112. Ustawodawca nie sprecyzował, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania.

Nie oznacza to jednak, że wszelkich dodatkowych kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą usługą nie powinno się uwzględniać w podstawie opodatkowania VAT. Tym samym WSA oddalił skargę podatnika.

[srodtytul]Jedna usługa[/srodtytul]

W skardze kasacyjnej podnosił on, że to z umowy najmu wynika jego obowiązek świadczenia dwóch odrębnych usług (najmu i ubezpieczenia) oraz dostawy (media).

NSA jednak w pełni podzielił zdanie sądu pierwszej instancji, że w przypadku zawarcia umowy najmu nieruchomości wraz z ubezpieczeniem przedmiotu umowy mamy do czynienia z jedną usługą, do podstawy opodatkowania której należy zaliczyć również koszty ubezpieczenia i zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi najmu.

Nie są to odrębne usługi, ale elementy pewnej całości. Z ekonomicznego punktu widzenia stanowią jedno świadczenie. Bez najmu ubezpieczenie traci sens.

Koszty ubezpieczenia, którymi obciążany jest korzystający, powinny być elementem podstawy opodatkowania czynszu najmu i to niezależnie od tego, czy stanowiąc element kalkulacyjny wchodzą w skład umówionej przez strony należności, czy też umowa stron wyodrębnia ubezpieczenie w oddzielnych kwotach.

[i]Autorka jest doradcą podatkowym w Grant Thornton Frąckowiak[/i]

[ramka] [b]Zobacz też artykuły: