"rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 23
1
§ 4 k. p. nie uprawnia do nabycia odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy [
o zwolnieniach grupowych
], chyba że przyczyną rozwiązania stosunku pracy była poważna zmiana warunków pracy na niekorzyść pracownika". Oznacza to, iż pracownik, który nie chce kontynuować zatrudnienia u nowego pracodawcy, może domagać się odprawy, jeżeli wykaże, iż kontynuowanie zatrudnienia u nowego pracodawcy będzie się wiązało dla niego z poważną niekorzystną zmianą warunków zatrudnienia.
Trzy lata na przedawnienie
Prawo pracy nie definiuje pojęcia „poważnej zmiany warunków pracy na niekorzyść pracownika", dlatego każda sprawa powinna być indywidualnie analizowana pod kątem uciążliwości dla pracownika, który rozwiązał umowę o pracę na gruncie § 4 art. 23
1
k.p. Analizę taką będzie przeprowadzał pracodawca, a jeżeli odmówi uznania żądaniu pracownika i ten wystąpi przeciwko pracodawcy na drogę sądową, również sąd.
Roszczenia ze stosunku pracy, w tym m.in. roszczenie o zapłatę odprawy, ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym stały się wymagalne, czyli od dnia, w którym odprawa powinna zostać wypłacona (art. 291 § 1 k.p.). Powszechnie się przyjmuje, iż odprawę należy wypłacić w dniu ustania stosunku pracy, co wynika pośrednio z wyroku z 21 października 1999 r. (I PKN 320/99), w którym SN wskazał, „iż odsetki za opóźnienie w wypłacie odprawy pieniężnej na gruncie ustawy o zwolnieniach grupowych przysługują od dnia następującego po dniu ustania stosunku pracy".
Tomasz Suwara
Zapraszamy do naszego serwisu:
Zwolnienia grupowe
Więcej ciekawych opinii w serwisie
Opinie i analizy