Robert Gwiazdowski: O państwie opiekuńczym i szczepieniach

Nawet państwo opiekuńcze nikogo do szczepienia zmusić nie może. Art. 36 ust. 1 ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń jest ewidentnie niezgodny z konstytucją. Przewiduje możliwość zastosowania przymusu bezpośredniego w postaci „przytrzymania, unieruchomienia lub przymusowego podania leku"! Jest jeszcze art. 148 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, który przewiduje możliwość dokonania „egzekucji drogą zagrożenia zastosowania lub drogą zastosowania bezpośrednio skutecznych środków, nie wyłączając siły fizycznej w celu usunięcia oporu zobowiązanego i oporu innych osób, które stoją na przeszkodzie wykonaniu obowiązku". O ile miałoby to dotyczyć „podania leku", to też byłoby to niezgodne z konstytucją. Psa z kulawą nogą te przepisy wcześniej nie interesowały.

Ale też państwo nie może „przytrzymać" czy „unieruchomić" ani w inny sposób „usunąć oporu" kogokolwiek przed przebywaniem w czyjejś obecności. Nikt nie może zmusić nikogo, by do swojego przedszkola czy szkoły przyjął kogoś, kogo nie chce, czy przewiózł go swoim autobusem, pociągiem albo samolotem. Lecz państwo opiekuńcze nie dość, że się poczuwa, iż może, to jeszcze samo jest właścicielem przedszkoli, szkół, autobusów, pociągów i samolotów. Jeśli właściciel może do nich nie wpuścić niezaszczepionych, to państwo, które jest właścicielem, też może? Przecież ci nieszczepieni to również obywatele tego państwa. Tak samo zresztą jak ci zaszczepieni, którzy boją się niezaszczepionych.

I dlatego lepiej by było, żeby państwo nie było opiekuńcze – nie byłoby tych wszystkich problemów. W kryzysie, z którym państwo opiekuńcze sobie nie radzi, najlepiej widać, jak bohatersko zmaga się z problemami, które samo generuje.

Autor jest adwokatem, profesorem Uczelni Łazarskiego i szefem rady WEI