Kiedyś o jego rozwoju świadczyła wielość podmiotów na nim działających. Dziś lansuje się raczej wizję, że rynek jest już na tyle konkurencyjny, że nie zaszkodzi go trochę zmonopolizować. Bo czymże innym byłoby połączenie dwóch największych polskich rafinerii, czyli PKN Orlen i Lotosu, którego nie wyklucza szef resortu Andrzej Czerwiński?
Ci, którzy prowadzili małe stacje paliw w pobliżu tych należących do jednej z wymienionych wyżej wielkich grup, doskonale znają reguły prowadzonej przez nie wojny cenowej. Zbankrutowali, a jeśli przetrwali, to tylko dzięki prowadzeniu przy stacjach biznesów pobocznych. Bo ceny paliwa dyktują duże rafinerie.
Pomysł połączenia spółek paliwowych wracał w ciągu ostatnich dziesięciu lat kilkakrotnie. Tylko że za każdym razem w przeszłości był bombardowany głosami oburzonych krytyków broniących zasad wolnego rynku i konkurencji. Ale dziś w odpowiedzi słyszymy słowa ministra: „Życie zawsze wymaga rozwoju; to, co parę lat temu było idealne, wcale nie musi być dobre jutro".
Czy naprawdę aż tak wiele się zmieniło? Czy dzięki monopolizacji rynku po fuzji dwóch polskich rafinerii ceny na stacjach paliw będą spadały proporcjonalnie do taniejących ostatnio surowców? Śmiem wątpić. Bo niewiele zaoszczędziliśmy na tankowaniu, nawet w obecnej sytuacji, gdy konkurują dwie duże firmy.
Słowa ministra o konieczności łączenia koncernów brzmią niebezpiecznie. Tendencja do budowania narodowych czempionów rozlewać się zaczyna na najważniejsze segmenty gospodarki. Dziś tworzy się koncerny paliwowo-energetyczne. Nie po to, żeby nasze rachunki za prąd były tańsze.
