Samce potrafią wyć tak głośno, że są słyszane w promieniu kilku kilometrów. Im potężniejszy samiec wydaje dźwięk, tym bardziej podoba się samicy. Siła głosu danego gatunku wyjca wynika z wielkości jego worka krtaniowego, czyli przekształconej kości gnykowej. Różnice wielkości tych rezonatorów u różnych gatunków wyjców bywają duże, nawet czternastokrotne.
Naukowcy z brytyjskiego Uniwersytetu w Cambridge chcąc zbadać pochodzenie tych różnic zauważyli, że jest jeszcze inna część ciała u niektórych gatunków wyjców znacznie większa, u innych znacznie mniejsza. Są to jądra. Różnice wielkości w ich przypadku bywają ponad sześciokrotne. Co więcej okazuje się, że im mniejsze jądra, tym większy worek krtaniowy, a więc potężniejszy głos samca.
Wynika stąd, że różne gatunki wyjców wybrały różne ścieżki ewolucyjne: drogę jąder, lub drogę krzyku, jeśli można użyć takiego sformułowania. Ta ścieżka wiąże się z rodzajem stadnego życia. Wyjce, których samce gromadzą haremy tylko dla siebie krzyczą głośniej. Wyjce zaś, które żyją w stadach gdzie jest dużo samców nie wyją głośno. Mają za to kilkakrotnie większe jądra.
-na podst. bbc
