Zasadnicze znaczenie dla wszelkich działań związanych z ochroną przed powodzią mają trzy ustawy: [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=12E41457992100F33B3963DC251FC067?id=180140]prawo wodne[/link]; [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3730C9AFD29D06582FD47D61274F3908?id=185689]o zarządzaniu kryzysowym[/link]; [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=2FB61043A36E0E875520F2A48B8AA8BD?id=164861]o stanie klęski żywiołowej[/link].
Według prawa wodnego ochrona przed powodzią jest zadaniem organów administracji rządowej i samorządowej. W myśl ustawy o zarządzaniu kryzysowym na poziomie krajowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym powinny zostać opracowane plany reagowania kryzysowego, zawierające charakterystykę zagrożeń oraz ocenę ryzyka ich wystąpienia, w tym mapy ryzyka i zagrożenia powodziowego.
Na szczeblu wojewódzkim sprawami zagrożenia kryzysowego zarządza wojewoda, powiatowym – starosta, a w gminie – wójt, burmistrz, prezydent miasta. Ich zadania są podobne. Sprowadzają się do kierowania działaniami związanymi z monitorowaniem, planowaniem i usuwaniem zagrożeń.
Zarządzanie kryzysowe wiąże się z koniecznością utworzenia powiatowych i gminnych zespołów zarządzania kryzysowego. Przepisy zobowiązują organy zarządzania kryzysowego w gminie i powiecie do zorganizowania całodobowych dyżurów służących przepływowi informacji. Generalnie powiaty i gminy mają też współdziałać z centrami zarządzania kryzysowego administracji oraz nadzorować funkcjonowanie systemu alarmowania i mechanizmu ostrzegania ludności. Całością zarządzania kryzysowego kieruje Rada Ministrów.
Z braku pieniędzy administracja nie wykonuje zadań ochrony przeciwpowodziowej, za to z budżetu idzie corocznie wiele milionów na usuwanie skutków powodzi – stwierdziła Najwyższa Izba Kontroli w raporcie z grudnia 2009 r. Od wejścia w życie prawa wodnego, czyli 1 stycznia 2002 r., nie został opracowany plan ochrony przeciwpowodziowej na obszarze kraju – dodaje NIK. Plan ten powinien stanowić wytyczne dla działań strategicznych administracji. Ustawa o stanie klęski żywiołowej pozwala ograniczać wolności i prawa człowieka.
