Metallica wydała nową płytę. Horror dziecięcego pokoju

Można zapytać, skąd takie refleksje u sześćdziesięciolatka? Hetfield, który już raz poszedł na odwyk, co pokazał wstrząsający dokument „Some Kind of Monster” (2004) – musiał to zrobić w czasie pandemii drugi raz. W złych okolicznościach, które po 25 latach małżeństwa ostatecznie wyraziły się także w dokumentach rozwodowych. Hetfield pokazał się niedawno z nową ukochaną, stąd pewnie wcześniejszy życiowy remanent, który przejawia się także tym, że nowe piosenki nawiązują do „Kill 'Em All” z 1983 r. i „Death Magnetic” z 2008 r.

Hetfield rozlicza się ze swoim życiem, szukaniem kozłów ofiarnych, lawirowaniem w sprawie własnej odpowiedzialności. Zastanawia się nad własnym upadkiem. Pyta, czy to jedyna droga do odrodzenia. Jednak muzycznym bohaterem albumu jest dla mnie gitarzysta Kirk Hammett. Przed nagraniem „Hardwired...” z 2016 r. stracił wraz z telefonem kolekcję pomysłów na płytę. Teraz od początku, czyli od znakomitego „72 Seasons”, imponuje soczystymi, błyskotliwymi solówkami, które stawiają na nogi nawet bardziej monotonne kompozycje, jak „Shadows Follow”, „Sleepwalk My Life Away” czy postsabathowskie „You Must Burn!”. W „Screaming Suicide” osiąga poziom arcymistrza. Thrashowa maszyna rozpędza się perfekcyjnie również w „Lux Æterna”. Precyzyjnie i mocno brzmi perkusja Larsa Urlicha.

To nie przypadek, że przed premierą do sieci trafiły również single „If Darkness Had A Son”, a warte tego są też „Too Far Gone?” i „Room of Mirrors”. O finałowym gitarowym marszu „Inamorata” trzeba powiedzieć z zachwytem, że w tym szaleństwie jest metoda. Jeśli nawet cała płyta nie jest doskonała, Metallica na koncertach będzie mogła nareszcie ożywić wysłużony już repertuar.

W przyszłości zaś nie powinna przedłużać oczekiwania na nowe albumy, tylko nagrywać je krótsze i częściej, co robił bohater Metalliki Lemmy z Motorhead.