Jest noc, dwie godziny po północy. W tle słyszę, jak Al Bowlly śpiewa „Blow, blow, thou winter wind; Thou art not so unkind…”. Słucham tego od dwóch godzin. Prosta sprawa, podoba mi się, więc dowalam do pieca i zapętlam się. Dwie godziny mija jak minuta. Kto by pomyślał, że Al Bowlly śpiewa piosenkę, do której słowa napisał William Shakespeare. Tak, "ten" William Shakespeare. Angielski klasyk wraca w jazzowej interpretacji Bowlly’ego z przytupem. Zresztą nie tylko on śpiewa z taką gracją geniusza dramatu.
Z zacięciem miksujemy kulturę na wiele sposobów. Na przykład piosenkę „Is That All There Is?”, napisaną przez Jerry’ego Leibera i Mike’a Stollera. Utwór przypomina nowelę Thomasa Manna „Rozczarowanie”. Można nawet powiedzieć, że przypomina bliźniaczo. A „Lilac Wine” James’a Sheltona? Autor inspirował się wersem powieści „Sorrow in Sunlight” Ronalda Firbanka, gdzie główny bohater oferuje lekkie, słodkie wino z bzu. Właśnie o tym śpiewała w emocjonalnym stylu między innymi Nina Simone.
Cykliczność zaczarowała kulturę w momencie, gdy pokochaliśmy „prawie”
Nie tylko słowa inspirują do słów. Tekst „Strange Fruit”, jednego z najbardziej znanych utworów wykonanych przez Billie Holiday, został napisany przez Abla Meeropola, który inspirował się fotografią. Z kolei Sergei Rachmaninoff zanim skomponował utwór „Wyspa umarłych” najpierw spojrzał na czarno-białą reprodukcję obrazu o tym samym tytule, szwajcarskiego malarza, Arnolda Böcklina.
