Wystawa „Trwałość przeżycia” Władysława Hasiora. Zamek Królewski zaprasza

Tytuł wystawy – „Trwałość przeżycia” – odnosi się do artystycznej postawy Hasiora deklarującego brak przywiązania do trwałości tworzonych przez siebie obiektów. Akceptował ich entropię. Wolał trwałość przeżycia, wzruszenia.

Dzieła Hasiora są powszechnie rozpoznawane dzięki własnemu, osobnemu językowi artysty. Jego sztandary, asamblaże, powstawały z prostych materiałów: nieregularnych kawałków drewna, metalowych drutów, gotowych drobnych przedmiotów – często zużytych, zniszczonych. Zestawiane przez Hasiora zyskiwały nowe znaczenia, stając się komentarzem do zmian zachodzących w rzeczywistości. – Dzieła te są wybitnym i bynajmniej nie lokalnym czy zaściankowym wybuchem talentu, ekspresji oraz głęboko humanistycznego wyrazu i przesłania – podkreśla Jacek Chromy, autor scenariusza i współkurator wystawy. Jednak w tamtych czasach prace Hasiora, pełne symbolicznych treści, wyzwalały często skrajne emocje – od zachwytów po oburzenie.

Walizka, z którą Władysław Hasior przyjechał na studia

Na wystawie usytuowanej w Bibliotece Królewskiej zobaczyć można 89 prac Władysława Hasiora (1928–1999). Reprezentowane są wszystkie charakterystyczne dla niego formy – asamblaże, sztandary, betonowe rzeźby odlewane w ziemi, a także rysunki, slajdy. Nie ma tylko pomników, ale można zobaczyć etiudę filmową Zbigniewa Rogalskiego prezentującą żelazne organy z 1966 roku, znajdującą się na przełęczy Snozka opodal Czorsztyna. To monumentalna geometryczna forma o wysokości 13 metrów.

Wystawa jest podzielona na dziewięć części, każda opowiada o innym wątku i okresie twórczości. Rozpoczyna „Nabieranie kształtu”, czyli czas nauki w zakopiańskiej Szkole Kenara, studiach na wydziale rzeźby warszawskiej ASP u prof. Wnuka. Jest więc walizka – kuferek z mosiężnymi okuciami – z którą Hasior przyjechał na studia do stolicy, a także jego praca dyplomowa – kamienna płaskorzeźba przedstawiająca jedną ze stacji Drogi Krzyżowej (1959).

Czytaj więcej

Kultura

Zamek Królewski w Warszawie: „Eleven” – wyjątkowy pokaz nowych obrazów

Zbiory Zamku Królewskiego w Warszawie w ostatnich latach intensywnie powiększają się poprzez zaku...

Rozdział „Gdzie są chłopcy z tamtych lat” prezentuje rozliczenia z okresem wojny i okupacji, a oprócz asamblaży są tu także rysunki tuszem na czerwonym papierze. O czasie tuż powojennym opowiada „Kapliczka błękitnej nadziei”, a fragment

„Nad wodą wielką i czystą” przedstawia z kolei monumentalne sztandary, które były ważnym elementem organizowanych przez Hasiora happeningów – procesji.

Cementowe rzeźby, czyli cztery żywioły Hasiora

„Wyrwane z ziemi” to rzeźby, które wykonywał w Polsce i za granicą. Na wystawie są cztery, nawiązują do żywiołów (artysta uważał, że istnieje jeszcze piąty żywioł – ludzka zdolność fantazjowania, bardzo ważna).

– Najpierw kopał doły, potem uzupełniał je metalowym stelażem, wreszcie zalewał betonem – wyjaśnia technologię powstawania rzeźb Katarzyna Rogalska, kuratorka wystawy. – Czasem wkładał do betonu dodatkowe elementy, jak drut kolczasty. Po zastygnięciu wyrywane były z ziemi przez dźwig. Powstawały postaci, niektóre mają tytuły.

100 lat Konkursu Chopinowskiego
z „Rzeczpospolitą”

CZYTAJ WIĘCEJ

Z kolei „Chwała kobietom” pokazuje cykl slajdów pod takim tytułem. To zaledwie fragment potężnej kolekcji przechowywanej w Muzeum Tatrzańskim, które posiada 20 tys. slajdów Hasiora pogrupowane w 393 cykle tematyczne. Artysta prezentował je we fragmentach w czasie organizowanych przez siebie spotkań w swojej galerii, nazywanych przez artystę „świetlicą powiatową”.

Czytaj więcej

Kultura

Wystawa w MHP: „Potęga opowieści. Od dawnej kroniki do nowoczesnego muzeum”

Nowa ekspozycja w Muzeum Historii Polski pokazuje, jak buduje się opowieści o historii Polski i j...