John Maxwell Coetzee – tworzący w języku angielskim południowoafrykański pisarz i eseista – przed otrzymaniem nagrody Nobla w roku 2003 nie cieszył się uznaniem krytyki. Dość powiedzieć, że w rodzinnej RPA jego powieści przechodziły niemal bez echa.
Wszystko zmieniło się wraz z wydaniem "Hańby". Powieść ta, traktująca o bolesnych konsekwencjach długotrwałego promowania polityki apartheidu, stała się nawet przedmiotem obrad rządu RPA. Przede wszystkim jednak przyniosła autorowi najważniejsze światowe nagrody literackie i sławę.
Również w Polsce rozpoczęła się wówczas moda na Coetzeego. Choć w polskim tłumaczeniu ukazało się wcześniej kilka powieści pisarza, dopiero po Noblu stał się on poczytny na tyle, że z księgarskich półek znikały kolejne jego pozycje, w tym również rzeczy autobiograficzne i eseistyczne.
Popularność noblisty mierzona jest w naszym kraju nie tylko liczbą sprzedanych egzemplarzy jego książek, ale również ilością artykułów krytycznych i interpretacyjnych. Po licznych tekstach rozproszonych w prasie i piśmiennictwie akademickim otrzymujemy właśnie pierwszą polską monografię twórczości południowoafrykańskiego pisarza – "Coetzee. Przewodnik Krytyki Politycznej" autorstwa Sławomira Masłonia.
Twórczość Coetzeego rozpatruje się zazwyczaj od strony zawartej w niej problematyki moralno-egzystencjalnej, postrzegając pisarza jako jednego z najważniejszych komentatorów kondycji współczesnego człowieka. Masłoń, nie tracąc z oczu humanistycznego wymiaru jego powieści, spogląda na nie z punktu widzenia problematyki polityczno#społecznej, za narzędzie krytyczne obierając przede wszystkim teorię psychoanalizy Jacquesa Lacana.
