Książki czerwca

1 „Mój świat jest tam, gdzie jestem, mogę robić to, co zechcę, nie ma rzeczy niemożliwych, póki żyjemy” – z całą mocą oświadcza Katarzyna Grochola w „Zielonych drzwiach”. To optymistyczne, wszak: „Jeszcze Polska nie zginęła, póki my żyjemy”, ale i minimalistyczne, bo wciąż jednak kołata się po głowie to „jeszcze”.

2 Tytuł najnowszej książki Joanny Chmielewskiej – „Byczki w pomidorach” – mógłby sugerować jakieś reminiscencje peerelowskie, kiedy to powieści autorki „Lesia” autentycznie bawiły i śmieszyły, a powiedzenia bohaterów wchodziły do żywego języka. Tak jednak nie jest. „Byczki...” to kolejna klisza z tego, co znamy aż za dobrze.

3 Jak wiadomo, tygrysy lubią świeże mięso, a grubasy – jak twierdzi dr Pierre Dukan w książce „Nie potrafię schudnąć” – powinni w gruncie rzeczy jeść tylko mięso. Ale nie świeże i, broń Boże, nie tłuste, tylko z grilla. A przy tym „pić, ile się da”. Bardzo to interesujące; wielu znanych mi z widzenia „karków” stosuje tę właśnie dietę, bo przy grillu spędzają każdą wolną chwilę, a chlają na okrągło. Ważą od 120 kilo w górę. I jak pan Jourdain nie wiedzą, że mówią prozą.

4 Komisarz Popielski z przedwojennego Lwowa, podobnie jak jego poprzednik z Breslau Eberhard Mock, wysoko cenił ziemskie przyjemności. Mówiąc w skrócie: i ten bohater prozy Marka Krajewskiego lubi sobie pojeść, popić i pop... W „Eryniach” Popielski zjada, na przykład, w kawiarni Szkocka nieopodal pomnika Aleksandra hrabiego Fredry śniadanko, na które składa się kawa, grube pachnące plastry szynki i sztangielki obsypane kminkiem i solą. „Wcisnął róg serwety pomiędzy grdykę a ceratowy kołnierzyk. Nabił na widelec różowy płat szynki. Z obu stron pokrył go białym, gęstym majonezem. Sól, kminek i chrupiąca skórka sztangli były jedynie dodatkami do wędliny ze sklepu Kotowicza, pachnącej, jak ją reklamowano, leśną wędzarnią znad Wereszycy”. „Potem zapalił papierosa i strzelił palcami na pana Hirka.

– Jedna wódka dla pana i jedna dla mnie”.

Ach, te męskie przyjemności. Okazuje się jednak, że nie całkiem:

„– Przepraszam – odpowiedział zimno kelner – ale nie mogę pić w godzinach pracy”.

5 Udający znawcę filozofii masońskiej Robert Langdon, bohater bestsellerów Dana Browna z twarzą Toma Hanksa, tłumaczy w „Zaginionym symbolu”, dlaczego sam nie stał się wolnomularzem. „Przysięgi masońskie uniemożliwiłyby mi dyskutowanie ze studentami o wolnomularstwie. Z podobnego powodu Sokrates odmówił udziału w misteriach eleuzyńskich”. No proszę – to się nazywa nie mieć kompleksów. Jeśli dobrze pamiętam, to Jonasz Kofta i Stefan Friedmann któryś ze swoich felietonów w Trójkowym „ITR” czy „IMA” zaczynali od anonsu: „Przednie brednie poobiednie”. Opaski z tym napisem powinny reklamować każdą książkę Dana Browna.

6 „Każdego dnia otrzymuję miłe listy od osób, które skorzystały z moich wskazówek oraz opisanej w książce metody odchudzania i za punkt honoru stawiają sobie przekazanie jej innym. Moja dieta zyskała popularność wyłącznie dzięki temu, że ludzie polecali ją sobie, przekazywali informacje o niej z ust do ust. Zdaję sobie sprawę, że moja metoda nie należy już tylko do mnie, lecz do wszystkich, którzy ją stosują i propagują. Kim oni są? To głównie kobiety...” – zachwala swoje sposoby na nadwagę francuski dietetyk dr Pierre Dukan w „Metodzie doktora Dukana”. I jak tu się dziwić, że książki czytają u nas już niemal wyłącznie panie. Faceci oglądają mecze, piją piwo i zapuszczają brzuchy. Bywa, że doradzają swoim wybrankom, jak schudnąć.

7 O rodzicach bohaterki „Zupy z ryby fugu” Moniki Szwai dowiadujemy się, że byli pierwszymi wykształconymi w rodzinie, „i to tylko dlatego, że tata, studentem budownictwa będąc, zaciągnął na te same studia mamę szykującą się już do błyskotliwej kariery barmanki mlecznej w słynnym szczecińskim barze »Bambino«. Bar ów, jak wiadomo, znajdował się w bliskim sąsiedztwie Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej”. I po książce Ingi Iwasiów zaczyna pełnić rolę wizytówki grodu książąt pomorskich. Stanisław Cat-Mackiewicz, odpowiadając na pytanie, czy po powrocie do Polski był już w Szczecinie, odpowiadał z godnością, że za granicę nie jeździ. Nie wiedział, co traci: Ruskie w barze Bambino!

8 „Nie potrafię schudnąć. 350 nowych przepisów” doktora Pierre’a Dukana” zawiera m.in. recepturę przyrządzania szaszłyków z kurczaka w jogurcie. Dla takiej, na przykład, Magdy Gessler, jeśli szaszłyk, to na pewno nie z kurczaka. I z całą pewnością ma rację. A jogurt, jeśli się już uprzemy, by go skonsumować, to od biedy nadaje się do wypicia na kaca, ale i tak lepszy jest kefir, że o soku z kwaśnej kapusty nie wspomnę.