Bestsellery - Książki marca

1

Bogactwo języka E.L. James zaprezentowane w "Nowym obliczu Greya" (Sonia Draga) wręcz poraża: „– O kurwa – jęczę. To mnie chyba rozerwie na pół.

– Tak, maleńka – syczy.

(...) – Kurwa! – znów krzyczę, on zaś chwyta mnie za biodra i głośno szczytuje, unieruchamiając mnie w uścisku".

Zobacz galerię zdjęć

2

Hasła bezpieczeństwa z „Pięćdziesięciu twarzy Greya" E.L. James (Sonia Draga): „Pan i Uległa mają świadomość, iż Pan może zażądać od Uległej czegoś, czego Uległa nie jest w stanie spełnić bez ponoszenia fizycznej, umysłowej, emocjonalnej, duchowej czy innej szkody. W takich okolicznościach Uległej wolno wykorzystać hasło bezpieczeństwa ('Hasło/a bezpieczeństwa'). W zależności od charakteru żądania będzie można użyć dwóch haseł bezpieczeństwa.

Hasło bezpieczeństwa 'Żółte' zostanie użyte w celu zwrócenia uwagi Pana na fakt, iż Uległa znajduje się blisko granic wytrzymałości.

Hasło bezpieczeństwa 'Czerwone' zostanie użyte w celu zwrócenia uwagi Pana na fakt, iż Uległa nie jest w stanie znieść dalszych żądań. W przypadku wypowiedzenia tego hasła Pan natychmiast  zaprzestaje wykonywania działań".

Jakiego hasła użyć, by E.L. James przestała pisać?

3

Wstrząsające wrażenie z lektury „Ciemniejszej strony Greya" E.L. James (Sonia Draga): „Pociera kciukiem o opuszki palców. Widzę, że aż go ręce świerzbią, żeby mnie dotknąć, ale tłumi w sobie to pragnienie. Biorąc głęboki oddech, chwytam za brzeg T-shirta i ściągam go przez głowę. I jestem już naga. Christian nie odrywa ode mnie wzroku. Przełyka ślinę i rozchyla usta.

– Jesteś Afrodytą, Anastazjo – szepcze.

Ujmuję jego twarz, nachylam się i go całuję. Z jego gardła wydobywa się niski dźwięk. (...) Zamykam oczy i jęczę [...]". Też jęczę. Bez zamykania oczu.

4

„Wyznaję"

(Marginesy), autorstwa najwybitniejszego współczesnego pisarza katalońskiego, jakim jest Jaume Cabre,  budzi podziw. Ta blisko 800-stronicowa powieść zakrojona została z nieprawdopodobnym rozmachem. Obejmuje siedem wieków historii Europy, akcja rozgrywa się w kilku krajach, przenosząc się z Hiszpanii do Włoch, z byłej Jugosławii do Niemiec, zahacza  nawet o Polskę, tyle że o wyjątkowe miejsce – Oświęcim. Przewija się przez nią około 200 ważnych postaci, z Heinrichem Himmlerem i Rudolfem Hossem, ale i z genialnym skrzypkiem Jaschą Heifetzem, i z historykiem idei Isaiahem Berlinem, cytowani są politycy, myśliciele i poeci włącznie z Wisławą Szymborską.

Jaume Cabre na proscenium swego literackiego teatru wprowadził Katalonię. „Wyznaję" nie ma jednak (na szczęście) wiele wspólnego z całą serią przewodników po Barcelonie, dla niepoznaki udających powieści. Pisarz opowiada o historii swego miasta poprzez ludzi ją tworzących, których ukazuje jako lustrzane odbicie Żydów: „... czujemy się niewolnikami na własnej ziemi i poznaliśmy smak diaspory tylko dlatego, że jesteśmy Katalończykami".

Życiową misją bohatera powieści jest zrozumienie i przeniknięcie istoty zła, które otacza go zewsząd i atakuje w każdym miejscu i w każdej chwili. Którego nośnikami stają się najbliższe osoby, w przypadku Adriana Ardevola jego ojciec, którego pasja kolekcjonerska, jak i – co tu dużo mówić – żądza posiadania i zysku, zaprowadziła na drogę przestępczą. Ale w powieści tej, bardzo pesymistycznej, gdyż sugerującej, że zło tkwi immanentnie w człowieku, tli się jakaś nadzieja. Bo też zachłystuje się autor urodą świata i pięknem sztuki. „– Kiedy człowiek – rozważa bohater – zakosztuje piękna artystycznego, jego życie się zmienia. Zmieniasz się, kiedy usłyszysz chór Monteverdiego. Zmienia się twoje życie, kiedy zobaczysz Vermeera z bliska; po przeczytaniu Prousta nie jesteś już tym samym człowiekiem. Nie wiem tylko dlaczego".

5

Katarzyna Bosacka, autorka książki „Kasia Bosacka cudnie chudnie. Żegnaj pulpecie" (Publicat), kilka lat temu wspólnie z doktor Zdrówko stworzyła spis prawie wszystkiego, co nadaje się do jedzenia. Nie chwaląc się, zrobiłem to samo i to bez pomocy doktora Zdrówko. Moja lista była najkrótsza z możliwych, wyszło mi bowiem, że do jedzenia nic się nie nadaje. No to po co jem? Zagadki tego świata są nieprzeniknione.

6

Po Oscarze dla Jennifer Lawrence za rolę Tiffany w filmie „Poradnik pozytywnego myślenia" będąca podstawą scenariusza książka Matthew Quicka (Otwarte) musiała znaleźć się w naszym rankingu. Tak się też stało.

7

„Gdybyś mnie nie poznał, zostałbyś co najwyżej piekarzem" – wyrzucała Slobodanowi Miloszeviciowi Mira. Podobno – o czym dowiadujemy się z „Kobiet dyktatorów II" Diane Ducret (Znak) – negocjując z prezydentem USA pokój na Bałkanach, serbski przywódca dzwonił do niej co chwilę, upewniając się, czy nie poczynił zbyt dużych ustępstw. Wyszło na to, że był za mało twardy. Był, a może byli?

8

„To co myślisz i to co robisz,/ czy jesteś zdrowy czy chory,/ czy jesteś szczęśliwy czy nie/ – to wszystko zależy od twojej podświadomości" – przekonuje Beata Pawlikowska w książce „W dżungli podświadomości" (G+J). Następnie puentuje: „A ja ci wyjaśnię jak to działa/ i jak to można zmienić". Pani Pawlikowska wygląda na kobietę renesansu.

9

Bohaterka  "Płomienia Crossa" Sylvii Day (Wielka Litera) deklaruje: „Wolę miłość zamiast bogactw każdego dnia. Być może tak łatwo mi to powiedzieć, bo zawsze miałam pieniądze – pokaźne portfolio inwestycyjne – na własność". Co znaczy „być może"?! A jaka jest dziś wartość tego portfolio i po jakim kursie? Sza, sza, to się rozumie samo przez się. Jak są pieniądze, to można się i kochać – czemu nie?

10

Wiktor Jerofiejew o książce Wacława Radziwinowicza „Gogol w czasach Google'a" (Agora) napisał: „Sensacja! Okazuje się, że Rosję można zrozumieć! Wystarczy poczucie humoru i miłość do mojego zwariowanego kraju. Przeczytałem tę książkę z ogromną przyjemnością. Wacek Radziwinowicz to znakomity obserwator, który nie boi się rosyjskich paradoksów.

Rosja w książce Wacława Radziwinowicza jest piękna i straszna, pełna sprzeczności i skrajności. To kraj ludzi szlachetnych i odważnych, ale też miejsce, w którym od czasów carskich filarami systemu są złodziejstwo i korupcja. Kraj, w którym bizantyjskie bogactwo nielicznych zderza się z nędzą milionów, kraj przeklętych poetów i złodziei w limuzynach, bojowników o prawa człowieka i morderców bez twarzy, samotnych bohaterów i brutalnych sołdatów". Wystarczy?

11

Że pszenica uzależnia, nie wpadłbym na to. Ale że w swej zmodyfikowanej genetycznie odmianie szkodzi jak jasna cholera, to więcej niż pewne. Szczegóły w budzącej zaufanie książce Williama Davisa „Dieta bez pszenicy" (Bukowy Las).

12

„Opowiadając Lucjanowi moją historię – pisze Grażyna Jagielska, żona znanego dziennikarza w „Miłości z kamienia" (Znak) – zwykle zaczynam od tego, że mamy udane życie, ja i mój mąż korespondent wojenny. To nieodmiennie bawi Lucjana. Przerywa mi na samym początku i sądzę, że właśnie dla takiego stwierdzenia. Ale ponieważ lada chwila się obrażę, przybiera na siłę poważny wyraz twarzy i już nie żartuje, mówi tylko, że to dziwnie brzmi w ustach kogoś, kto siedzi w zakładzie dla obłąkanych. Chyba to wyczuwam? Odpowiadam, że to nie jest zakład dla obłąkanych, tylko ośrodek zdrowia psychicznego, w recepcji jest wyraźnie napisane. Ale w gruncie rzeczy przyznaję mu rację i budzi to zamęt w moim umyśle. Dlaczego uważam, że miałam udane życie, skoro doprowadziło mnie ono do tego miejsca, gdzie nie wolno trzymać żywności z zewnątrz?

Dlatego ulegam Lucjanowi i zaczynam opowiadać od początku, szukając pośród zgliszczy tego swojego udanego życia. Lucjanowi jest to potrzebne z zupełnie innego powodu, ale to zrozumiałam dużo później". A czy to zrozumienie wykażą też czytelnicy? Mam nadzieję, ale pewności mi brak.

13

Trochę przypadkowo dobrał sobie Sławomir Koper bohaterki do swojego „Życia artystek w PRL" (Czerwone i Czarne). Ale też każdy biogram pokazuje inne twarze wybranek muz i inne profile tamtego systemu. A najważniejsze, że książka ciekawa.

14

Oscary dają życie po życiu.Tak jak dały je „Życiu Pi" Yanna Martela (Albatros).

15.

Katarzyna Michalak nie daje o sobie zapomnieć swoim czytelniczkom. I słusznie, „Sklepik z Niespodzianką. Lidka" (Nasza Księgarnia) utrwala w pamięci postaci zaprzyjaźnionych ze sobą pań na czele z uroczą Bogusią. Ale, ale... Lidka zamierza mieć dziecko, a to w tych na pozór uporządkowanych, serdecznych relacjach może zmienić wszystko.

16.

Rymowanki wydobyte z najdalszych pokładów pamięci: urocze i naiwne, głupawe i śmieszne, czasem straszne, ale znane, zapomniane i, kto wie, czy nie na nowo – przez które to już pokolenie – pokochane. Zachwyty nad „powtarzankami i śpiewankami", wydanymi przez Zyska i S-kę pod tytułem „Pan Pierdziołka spadł ze stołka" mocno wyciszają rysunki Katarzyny Cerazy. Najdelikatniej mówiąc, dyskusyjne.

17.

Pozbierane z rozmaitych gazet i z nagrań wypowiedzi piosenkarki, której utwory przeżywają obecnie, za sprawą serialu ale nie tylko, renesans powodzenia. Generalnie jednak trudno książką Marioli Pryzwan „Anna German o sobie" (MG) być usatysfakcjonowanym.

18.

Nie wiedzą Państwo przypadkiem, dlaczego wypadają mleczne zęby? No to sięgnijcie po książeczkę Christiana Drellera i Petry Marii Schmitt „Skąd się biorą dziury w serze?" (Prószyński Media). Proszę nie przejmować się za bardzo, że zawarto w niej dziewiętnaście „historyjek dla ciekawskich dzieci". Dorośli też bywają ciekawscy, całkiem po dziecięcemu.

19.

Opis podróży na wschód przesiedlonych w lutym 1940 r. Polaków z okolic Czortkowa, Zaleszczyk, Tarnopola: „Wszy objawiły się w transporcie niespodziewanie, jakby jednego dnia z nieba pospadały. I od razu we wszystkich możliwych gatunkach żerujących na człowieku: głowowe, odzieżowe. A nawet te łonowe 'mendy'. Z początku ludzie wyraźnie wstydzili się tego gadaństwa i nikt do wszy się nie przyznawał. Każdy po kryjomu starał się od nich opędzić. Ale w wagonie niczego nie dało się ukryć. Nie minęło wiele czasu, a już bez jakiegokolwiek wzajemnego wstydu matki kładły na kolana dziecięce łepetyny i iskały, iskały, iskały. Potem baby iskały się nawzajem. Strugali drewniane gęste grzebienie, którymi to paskudztwo wyczesywali. Stary Malinowski miał zardzewiałą maszynkę i strzygł chłopom łby do gołego. Nie wszyscy się na to godzili, bo było im zimno. Ludzie ściągali z siebie odzież i dusili gadzinę pazurami, aż krew z nich tryskała. Siadali dookoła rozpalonego do czerwoności piecyka i do swądu przypalonego materiału wywabiali łase na ciepło, tłuste i opasłe od ludzkiej krwi pasożyty.