Uzasadniając swój werdykt szwedzka Akademia wskazała na jego subtelną "sztukę pamięci" oraz niezwykły kunszt "ukazywania losów ludzkich w okresie okupacji niemieckiej". Peter Englund, stały Sekretarz Akademii, nazwał nawet laureata "Marcelem Proustem naszych czasów". Mocno zaskoczony pisarz wyznał, że owszem jest coś co go łączy ze Szwecją : "mój wnuk jest Szwedem, oświadczył, i jemu właśnie dedykuję to wyróżnienie, wszak to jego kraj".
Dzieło Mondiano jest monotematyczne, praktycznie skupione wyłącznie na Paryżu okresu II wojny światowej. Jak sam wspomina: "ciągle mi się wydaje, że od 45 lat piszę tę samą książkę". Jego pierwsza powieść "Place de l'Etoile" (1968) opatrzona jest mottem: "historia żydowska".
Zapytany w Paryżu przez oficera niemieckiego młody chłopak "gdzie jest Plac Gwiazdy (Place de l'Etoile)?" odpowiedział wskazując na gwiazdę Dawida noszoną na swojej piersi: "tutaj".
Bohaterowie Modiano, osadzeni w precyzyjnie opisanej i starannie udokumentowanej geografii Paryża, stale poszukują swojej tożsamości. Szczególnie interesująca z uwagi na charakter autobiograficzny jest jego tzw. "trylogia okupacyjna", składająca się z trzech pierwszych powieści: "La Place de l'Etoile (1968 - nagrodzona prix Roger Nimier i Fénéona), "La Ronde de nuit" (1969) i "Les Boulevards de ceinture" (1972 - grand prix Akademii Francuskiej). Szczególnie ciekawy wydaje się tutaj motyw ojca, który będzie się przewijał przez całą twórczość Mondiano (najbardziej dobitnie zostanie ukazany w utworze autobiograficznym "Un pedigree" - 2005).
Podczas okupacji Albert Modiano ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem Henri Lagroux, unikając tym samym konieczności noszenia żółtej gwiazdy Dawida. Zatrzymany podczas łapanki został doprowadzony w konwoju do dworca Austerlitz. Zamiast jednak deportacji do obozu koncentracyjnego został w tajemniczy sposób uwolniony przez "wysoko postawionego przyjaciela".
