Bobby „Blue" Bland był jednym z nielicznych wielkich bluesmanów, którzy nie grali na żadnym instrumencie. Z powodu aksamitnego głosu i sugestywnych interpretacji ballad, nazywano go „Sinatrą bluesa". Natomiast nastroszona czupryna przyczyniła się do innego przydomka: „Lion of the Blues". W swoich piosenkach często wydawał okrzyki lub chrapliwe odgłosy. Jak później wspominał, okrzyki zapożyczył z kazań wielebnego C. L. Franklina, ojca Arethy Franklin.- To był czas, kiedy straciłem swój charakterystyczny falset i musiałem znaleźć jakiś znak rozpoznawczy moich piosenek - powiedział Bland.
Jego nastrojowy styl wynikał z inspiracji wokalistyką Nat „King" Cole'a. Był trzecim obok Raya Charlesa i Sama Cooke'a wokalistą, który w atrakcyjny sposób połączył tradycję kościelnych śpiewów gospel z bluesem, country i r'n'b. Nigdy nie zyskał jednak tak wielkiej jak oni popularności. W 1981 r. został wprowadzony do „Blues Hall of Fame", a w 1992 r. do Panteonu Sław Rock and Rolla. W 1997 r. wręczono mu nagrodę Grammy za całokształt twórczości. Raper Jay-Z wykorzystał fragment nagrania Blanda z 1974 r. „Ain't No Love in the Heart of the City" na swoim albumie „The Blueprint" z 2001 r.
Robert Calvin Brooks urodził się 27 stycznia 1930 r. w miejscowości Millington, w stanie Tennessee, a nie w pobliskim Rosemark, jak podaje większość źródeł. Przerwał naukę i pracował na polach bawełny, by pomagać utrzymać się rodzinie. Nigdy nie nauczył się grać ani komponować. Jego najwcześniejszą fascynacją były nagrania gitarzysty bluesowego T-Bone Walkera.
W 1947 r. przeniósł się do Memphis, gdzie zaczął śpiewać z grupą Miniatures. Dwa lata później został członkiem Beale Streeters, popularnego zespołu związanego z Sun Records, przez który przewinął się także B. B. King.
Po słuzbie w armii USA, powrócił do Memphis w 1954 r., gdzie jego koledzy nagrywali już popularne piosenki. Przyłączył się do zespołu Juniora Parkera, w którym śpiewał chórki. Krótko występował z B. B. Kingiem, aż wreszcie pozwolono mu zaśpiewać piosenki zaaranżowane na big-band. Jego „Further On Up the Road" doszła do pierwszej pozycji listy przebojów r'n'b w 1957 r. I później miał wiele popularnych nagrań: „Little Boy Blue", „Cry Cry Cry", „I Pity The Fool" oraz „Turn On Your Love Light", który stał się standardem.
