Kobieta wielu talentów

Na egzamin do szkoły muzycznej, który zdawała mając 7 lat, przygotowała własny utwór oparty na muzyce ludowej.

- Nie chciano uwierzyć, że to moje – wspomina w filmie dokumentalnym „Pod presją dźwięku i słowa” zrealizowanym przez Violettę Rotter-Kozerę.

Potem grała też na skrzypcach, oboju. Dyrygenturę i kompozycję studiowała w klasie Krzysztofa Pendereckiego w Akademii Muzycznej w Krakowie. Była jedną z dwójki studentów, którzy zdali wówczas egzamin na jego zajęcia.

- Penderecki robił niezwykle cenne uwagi. Mogliśmy pisać, co chcieliśmy – wspomina Wnuk – Nazarowa – dyrygentka i kompozytorka.

Ekipa filmowa odwiedza razem z bohaterką dokumentu Gdynię, w której poznali się jej rodzice, a ona się urodziła w 1949 roku; Sopot, w którym mieszkała z rodzicami przez pierwsze lata życia; Zakopane, z którego pochodził jej ojciec. On właśnie zdecydował o przeprowadzce rodziny do Krakowa w 1954 roku. To miasto okazało się jej domem i miejscem rozwoju kariery zawodowej. W latach 70. była kierownikiem Teatru Ludowego, a potem Starego. Opowiada o spektaklu telewizyjnym „Kolacja na cztery ręce” w reżyserii Kazimierza Kutza, do którego komponowała muzykę i że było to kompletnie inne jej opracowanie niż w przypadku tego samego tytułu wystawianego wcześniej w Teatrze Stu.

Uczyła też na swojej macierzystej uczelni, była ministrem kultury, przez 6 lat - dyrektorką Filharmonii w Krakowie, przez 18 - szefowała NOSPR-owi w Katowicach. W dokumencie Wnuk – Nazarowa wspomina swoje oryginalne projekty, które cieszyły się szczególnym zainteresowaniem widzów takie jak „Pociąg do muzyki Kilara”, „Muzyczne podróże morskie” (odbywane m.in. z Jerzym Maksymiukiem) czy „Maraton twórczości Góreckiego”, kiedy w ciągu jednego dnia NOSPR zagrał wszystkie utwory tego kompozytora.

- Stałam się znana, kiedy bardzo szybko wyremontowałam filharmonię po pożarze – uważa bohaterka filmu. - Spaliła się w grudniu 1991, a w maju kolejnego roku już można było w niej zagrać.

Wspomina też, że na widok doszczętnych wypaleń wewnątrz sali koncertowej Krzysztof Penderecki zapłakał, a ówczesny min. kultury Marek Rostworowski powiedział: „Cholera, że też Tadeusz Kantor nie żyje”.

Joanna Wnuk – Nazarowa twierdzi, że dopiero w 2018 roku, po przejściu na emeryturę, zyskała czas na komponowanie, bo nie potrafi dwóch rzeczy robić jednocześnie. Właśnie wtedy przyszedł czas na napisanie „Wandy”, opery, której światowa prapremiera w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego odbyła się 10 września 2021 roku na dziedzińcu Zamku Królewskiego na Wawelu. Ale jej historia z tym utworem Norwida, zaczęła się dużo wcześniej. Jego twórczość była obecna w rodzinie od wielu lat, tak jak komplet jego dzieł.

- Miałam 15 lat, kiedy grałam Wandę w „kole żywego słowa w liceum muzycznym” – wspomina Joanna Wnuk – Nazarowa.

Koło prowadziła Jadwiga Halina Gallowa, aktorka i wykładowczyni krakowskiej szkoły teatralnej i właśnie jej swoją operę zadedykowała kompozytorka.