Liczy się łazienka

Ściany wygładzone są klejem epoksydowym, by stonować sepią szarą surowość. – Łatwo jest projektować na zamówienie. Każdy choć trochę rozgarnięty designer zaspokoi klienta, najwyżej poprawi się zamówieniem następnym – uważa. – Gorzej, gdy projektuje się dla siebie. Chce się wtedy inaczej, chce się wszystko.

Choć sam maluje, nie śmiałby powiesić u siebie obrazu artysty, jak to nazywa, nieprofesjonalnego. Może dlatego, że jest współwłaścicielem galerii sztuki Mito, gdzie wystawia prace ponad stu artystów? Współcześni uznani malarze sąsiadują na ścianach jego mieszkania. – Ta Wenecja to wizja Józefa Łąckiego. Zataczające się wdzięcznie nad barem pijaczki są spod pędzla Dariusza Milińskiego. A tu bukiet malowany przez profesora z katowickiej akademii Krzysztofa Pasztułę, ucznia Dudy Gracza. No i Johny Marlboro Leszka Żegalskiego – opowiada gospodarz. W kuchni jednak znajdziemy też akcent, jak go nazywa, amatorski. Wśród zaprojektowanych przez siebie mebli, w tym komody i szafek kuchennych, wisi własnoręczny obraz przedstawiający szalonego białego bulteriera. – Takie tam wyszły mi impasty – mówi nieco zawstydzony autor. Bo sztuka sztuką, ale liczy się wystrój wnętrza, a w nim na przykład polski cylindryczny okap, tak industrialny, że aż romantyczny.

Nic dziwnego, że w bibliotece gospodarza dominują podręczniki i encyklopedie designerskie. Paweł Rosół jest od nich wręcz uzależniony. Pod ręką ma też zdjęcia wzorów i próbki materiałów. – To palisander jasny, dąb bielony, drewno tygrysie, heban makassar, czeczotka – prezentuje.

Na koniec idzie do dziewięciometrowej łazienki. – Bo to ona jest tu królową – konstatuje. Fotel pana domu, czyli włoski Morello, projektor 3D gwarantujący solidne kino domowe, meble stworzone według własnej imaginacji, drewno tygrysie w tak zwanym kącie knajpianym dla znajomych – wszystko to błahe. – Zacząłem od łazienki. I wokół niej wszystko się skupia – podtrzymuje gospodarz.

Zdjęcia Kamil Iwo Krajewski