Film Asghara Farhadiego faworytem Berlinale

Na Berlinale dominują skromne obrazy o zwykłych ludziach i ich codziennym życiu. Taki też jest "Nader i Simin. Separacja" Asghara Farhadiego.

[wyimek][link=http://www.rp.pl/galeria/9131,1,613426.html] Zobacz galerię zdjęć[/link] [/wyimek]

- W Iranie mój film jest przyjmowany jako obyczajowy, w Europie wszyscy pytają mnie o politykę – powiedział "Rz" reżyser, który dwa lata temu dostał w Berlinie nagrodę za swój poprzedni obraz "Co wiesz o Elly?".

"Nader i Simin..." to historia mężczyzny, od którego odchodzi żona.

– Zachodni widzowie przyzwyczajeni są do wizerunku zdominowanych i pasywnych kobiet Islamu. Tymczasem nasze społeczeństwo nie stoi w miejscu. Coraz więcej kobiet, zwłaszcza młodych, pochodzących z klasy średniej, chce decydować o sobie i aktywnie żyć.

Nader zostaje sam z 14-letnią córką i starym, chorym na alzheimera ojcem. Zaangażowanie opiekunki skończy się dwoma procesami. Nader ma pretensję, że dziewczyna, zaniedbując obowiązki, naraziła życie jego ojca. On sam zostanie oskarżony, że przyczynił się do tego, iż opiekunka poroniła.

W trzecim procesie córka musi zdecydować, z którym z rodziców chce mieszkać. Simin, choć lojalna w stosunku do męża, nie zmieniła zdania w kwestii rozwodu.

Film ma wiele warstw. Jest w nim opowieść o emancypowaniu się islamskich kobiet, ale również ciekawa refleksja na temat głębokich różnic klasowych we współczesnym Iranie.

Farhadi obserwuje zderzenie tradycji i nowoczesności, stosunek Irańczyków do religii, ale przede wszystkim dzisiejszą moralność i relacje pomiędzy ludźmi. W rodzinie i poza nią. Jego pochodzący z różnych społecznych warstw bohaterowie nie są demonami zła. To zwyczajni ludzie, których okoliczności zmuszają do kłamstwa i stawiania między sobą barier trudnych do pokonania.

[srodtytul]Ofiary codzienności[/srodtytul]

W berlińskim konkursie znalazło się też kilka innych filmów, których bohaterowie nie dają sobie rady z życiem. Czasem były to obrazy nudne i pretensjonalne, czasem płytkie i przegadane w stylu niemal telenowel. Wszystkie łączy dotkliwe poczucie pustki.

Zostawiony przez dziewczynę Argentyńczyk z "Tajemniczego świata" Rodrigo Moreno jedzie do Urugwaju, gdzie spędza czas, naprawiając zepsuty samochód. Nieciekawa i nudna para Brytyjczyków z "Przyszłości" Mirandy July porzuca dotychczasowe zajęcia i oddaje się nowym pasjom: on ekologii, ona – tańcowi. Oboje z równie żałosnym skutkiem.

Najbardziej interesujący w tej opowieści jest chory kot, którym się zajmują i który wydaje się znacznie inteligentniejszy od właścicieli.

Więcej czaru mają bohaterowie tureckiej "Naszej wielkiej rozpaczy" Seyfiego Teomana. Dwaj panowie w średnim wieku muszą zająć się młodą, osieroconą siostrą przyjaciela i obaj się w niej zakochują.

Sympatyczny filmik, akurat na wtorkowy wieczór w TVP. Niestety, każda kolejna projekcja potwierdza, że poziom tegorocznego konkursu jest zaskakująco niski.

[srodtytul]Piękna "Świteź"[/srodtytul]

Tym chętniej widzowie oglądają projekcje tytułów z innych sekcji. A w konkursie filmów krótkich dobre recenzje zbiera "Świteź" Kamila Polaka – animowana impresja na temat ballady Adama Mickiewicza.