Farsa byłych kontestatorów

Skóra i honor

Paweł Kukiz zaczynał grubo. W zespole Aya RL śpiewał „Skórę", kawałek o buncie wobec normalnego, „cywilizowanego" życia, który to bunt symbolizuje rzeczona skóra (a w nią odziany jest podmiot). Powstała piosenka więcej niż popularna, do dziś często wykonywana przez muzyków ulicznych. Następnie w Piersiach jeździł po ZChN jak po burej suce i, o ironio, 20 lat później znalazł się w gronie pogrobowców tej klerykalno-nacjonalistycznej formacji. Najpierw jednak zaliczył reklamę Pepsi i flirt z popem, który zakończył na odwyku. Odwyk, jak widać, obudził Kukiza patriotę, uśpionego wlewanym w siebie alkoholem. Mocno zaangażował się w Marsz Niepodległości, żeby ostatnio wejść na rynek z solową płytą „Siła i honor", której tytuł kojarzy się zarówno brzmieniowo, jak i semantycznie z wyrażeniem „krew i honor". Jeśli to niezamierzona asocjacja, to można powiedzieć, że mocno niefortunna, biorąc pod uwagę, iż w rzeczonym marszu Kukiz dziarsko kroczył z flirtującymi z neonazizmem członkami ONR. Czy prawica ma swojego barda, czy raczej łódka Kukiza „odbiła już od brzegu" – trudno stwierdzić.

Artystka i władza

Kora jako jedyna trwała całkiem dzielnie na posterunku. Polska Siouxsie, wielka miłość Przemka lat siedem, była symbolem tego, co w polskiej muzyce rozrywkowej najlepsze. To dość oczywiste, że z wiekiem spokorniała i zmieniła się w kobietę bez wieku, której czas zajmują głównie wizyty w klinikach medycyny estetycznej i jurorowanie w talent-show. Przez pamięć o „Lipstick on the Glass" bylibyśmy nawet gotowi zapomnieć jej ekstatyczne wspieranie Platformy. O ile jej kolegom z branży, na tle których wygląda zachwycająco, wytykać należy rzeczy, które zrobili, o tyle na niej ciąży grzech ciężkiego zaniechania. Żałosna hucpa, która miała miejsce po skonfiskowaniu w jej domu 2,83 g marihuany, mogła dać początek całej serii coming outów i stać się przyczynkiem do pierwszej od wielu lat dyskusji o konieczności zmiany restrykcyjnej ustawy antynarkotykowej. Kora mogła kroczyć w forpoczcie niezbędnych zmian. Zdecydowała się jednak na całą serię wybiegów, zrzucając odpowiedzialność za obecność w jej domu „trawki" na psa – pudelka Ramonę. Czy ciąży nad nią realna groźba więzienia? Raczej nie, co najwyżej wyrok w zawieszeniu, choć i to, za posiadanie paru skrętów, to jakieś żarty. Staliśmy się świadkami bolesnej publicznej lekcji. Kora i jej partner Kamil Sipowicz ździebko za późno zauważyli, że związki artystów z władzą to grząski grunt.

Wojna, rynek, muzyka

Kolejnym wirażem, na którym wywrócił się polski punk, okazał się Przystanek Woodstock. Prowadzona przez Jurka Owsiaka impreza okazała się, podobnie jak Jarocin w PRL, wentylem bezpieczeństwa, kanalizującym energię, ale odciągającym zarazem od wszelkiej antysystemowej działalności. Uboższa młodzież może się tam za darmo wyszaleć przy mniej lub bardziej znanych zespołach muzycznych, spożywać i kochać. Wydawałoby się, że to impreza całkiem w duchu pierwszego Woodstocku, gdyby nie małe „ale". Okazuje się znów, że tragedia lubi powtarzać się jako farsa. Przystanek Woodstock stał się miejscem, gdzie występowali: konserwatywny prezydent myśliwy Bronisław Komorowski, dyrektor muzeum niepotrzebnej jatki (Powstania Warszawskiego) Jan Ołdakowski i jakże znany z wywrotowych poglądów Tomasz Lis. W ekstrabonusie neoliberalni ekonomiści – Balcerowicz i Belka – oświecali biedniejszą młodzież z mniejszych miast co do łask pańskich, jakie płyną z wolnego rynku. Wszystko zaś przy błyskotliwej konferansjerce koncesjonowanego PRL-owskiego „rockmana" Zbigniewa Hołdysa, którego po sprawie ACTA nie trzeba już zachwalać. Specjalnym smaczkiem było spotkanie z generałem Skrzypczakiem i wystawienie wozów bojowych z Iraku w tzw. Strefie Armii. Przypominamy, że nazwa „Woodstock" pochodzi od festiwalu, którego głównymi ideami były sprzeciw wobec wojny w Wietnamie i radykalny pacyfizm. Nie da się chyba bardziej zszargać idei festiwalu z roku 1969. Ot, „miłość, przyjaźń, muzyka".

Polscy punkrockowcy z lat 80. to dziś już zadowolona z siebie klasa średnia. Dla nich rewolucja skończyła się wraz z upadkiem władzy ludowej i przywróceniem wolnorynkowej „normalności". Jak się okazuje, wolność, o której marzyli ci członkowie Ruchu Społeczeństwa Alternatywnego, Pomarańczowej Alternatywy czy Totartu, to wolność bogacenia się dla nielicznych. Wraz z upadkiem „komuny" skończyła się dla nich jakakolwiek walka. Czują się dobrze w swoich ciepłych domostwach. Ich bunt skroplił się w mieszczańskie marzenie, a podtatusiali punkowcy pokochali „pieniążki". Na szczęście coraz bardziej zaczynają budzić jedynie śmieszność. Żadna cenzura nie musi ich skazywać na niebyt medialny. Sami pracują na to bardzo intensywnie.