Jazzowe nowości na płytach CD rekomenduje Marek Dusza

Jazz/Funk/Rock

Terri Lyne Carrington „The ACT Years" ACT/GiGi Distribution, CD, 2015

Amerykańska perkusistka Terri Lyne Carrington jest pierwszą kobietą, która otrzymała nagrodę Grammy w kategorii Best Jazz Instrumental Album. Odebrała ją w 2014 roku za album „Money Jungle: Provocative In Blue". Co ciekawe, światowa premiera tej płyty miała miejsce na Bielskiej Zadymce Jazzowej. W 2013 r. Terri cieszyła się z kolei ze statuetki Grammy w kategorii dla najlepszych albumów wokalnych. Choć sama nie specjalizuje się w śpiewaniu, jedynie czasem podśpiewuje, to na płycie „The Mosaic Project" zgromadziła same wokalne sławy. Te utwory słyszeliśmy natomiast w Teatrze Wielkim Operze Narodowej jesienią 2012 r. O wcześniejszych dokonaniach utalentowanej perkusistki i kompozytorki wiemy natomiast niewiele, a zaczynała karierę w zespołach gigantów: Stana Getza, Jamesa Moody'ego, Pharoaha Sandersa i Davida Sanborna. Następnie na dłużej zagrzała miejsce w zespołach Herbiego Hancocka, choć znajdziemy ją tylko na jednym jego albumie – „Gershwin's World". Własną płytą „Real Life Story" zadebiutowała w 1989 r. i od razu otrzymała nominację do Grammy.

Krótki okres współpracy z niemiecką wytwórnią ACT Music dokumentuje kompilacja „The ACT Years". Zawiera nagrania z albumów „Jazz Is A Spirit" (2002) i „Structure" (2004), który firmowała razem z Gregiem Osbym, Jimmym Haslipem i Adamem Rogersem. W 2002 r. wzięła udział w oryginalnym projekcie francuskiego gitarzysty wietnamskiego pochodzenia Nguyena Le „Purple — Celebrating Jimi Hendrix". Z tej płyty pochodzi pięć ekspresyjnych tematów Hendriksa m.in.: „Manic Depression", „Purple Haze" i „Voodoo Child". W roli rockowej perkusistki Terri Lyne Carrington czuje się jak ryba w wodzie. Podobnie jak w funkowym „Jazz Is A Spirit" otwierającym album.

Kunszt, wirtuozerię i rytmiczną finezję prezentuje najlepiej w jazzowych utworach: „Middle Way", gdzie na trąbce zagrał Terence Blanchard, a na fortepianie sam Herbie Hancock oraz w balladzie „Samsara", którą Terri zadedykowała w podtytule „For Wayne" (Shorter oczywiście). Z płyty „Structure" pochodzi kompozycja Joni Mitchell „Ethiopia", w której wykonała także partię wokalną i to bardzo sugestywnie. Świetny jazzowy album po mistrzowsku skompilowany z najlepszych europejskich nagrań perkusistki.

Jazz/Pop

Veronica Mortensen „Presents Passed" Stunt/Multikulti, CD, 2015

Veronica Mortensen urodziła się w Aarhus, w Danii, a wychowała w Atenach. Córka pary muzyków poszła ich drogą. Na początku kariery wykonywała przeboje amerykańskiego soulu, głównie z repertuaru Arethy Franklin. Wystąpiła w musicalach: „A Tribute To the Blues Brothers", „Another Brick In The Wall"i „Hair". Jej autorskie piosenki doceniło Stowarzyszenie Duńskich Autorów (DPA) przyznając nagrodę w 2013 r. Piąty album Veroniki Mortensen przeniesie nas do klubu, w którym panuje swobodny nastrój, słucha się zrelaksowanej muzyki sącząc drinki i rozmawiając. Na „Presents Passed" są więc ballady w klasycznych, jazzowych aranżacjach. To pierwsza płyta duńskiej wokalistki, na której nie znajdziemy jej kompozycji czy tekstów. Zdała się na ponadczasową wartość standardów dodając swój czar i zmysłowe interpretacje.

Album otwiera snujący się leniwie blues „Born To Be Blue". Weronice akompaniuje kompetentny jazzowy zespół z gitarzystą Perem Mollehojem, trębaczem Thomasem Frylandem, pianistą Matsem Sondergaardem, kontrabasistą Jesperem Bodilsenem i perkusistą Andreasem Frylandem. Nastrój albumu najlepiej charakteryzuje temat „Lazy Afternoon", ale według Veroniki Mortensen każda pora dnia nadaje się na słodkie lenistwo, o ile towarzyszyć nam będzie jej album. Przyjemna to muzyka, nie wymagająca specjalnego zaangażowania od słuchacza.

Jazz

Marek Walarowski Trio „Seven Stairs To Hell" DUX, CD, 2015

Marek Walarowski jest wykładowcą Instytutu Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach i aktywnym jazzmanem. Na płycie „Seven Stairs To Hell" zrealizował projekt „Dual Jazz". Dualizm kontrastujących lub uzupełniających się elementów wyraził za pomocą środków jazzowych, jak improwizacja i dialog muzyków, a także wspólnych dla muzyki współczesnej — brak schematyzmu. Muzyka tria Walarowskiego płynie swobodnie w bliżej nieokreślonym kierunku. Wszystko się tu może wydarzyć, a sprawcami grupowej improwizacji są obok lidera: grający na akustycznej gitarze basowej Jędrzej Łaciak i perkusista Michał Dziewiński. Akustyczna basówka daje Łaciakowi większą swobodę w improwizacjach i kształtowaniu intrygującego brzmienia, na które zwróci uwagę wprawne ucho audiofila.

Marek Walarowski jest nie tylko teoretykiem jazzu, ale i autorem kompozycji z wyraźną linią melodyczną. To daje zespołowi swobodę tworzenia szerokiej muzycznej przestrzeni zmiennych rytmów i wyrafinowanych harmonii. „Seven Stairs To Hell" nawiązuje koncepcją swobodnej improwizacji do albumu Milesa Davisa „Seven Steps To Heaven". Ale wcale ten „diabeł" nie taki straszny. Tego jazzu mogą posłuchać wszyscy.

Jazz

Joe Lovano & Dave Douglas Sound Prints „Live at Monterey Jazz Festival" Blue Note/Universal, CD, 2015