Prezes zdalnie sterowany

W środę wieczorem Piotr Farfał spakował rzeczy i przygotował zajmowany dotąd gabinet w TVP do zdania. Napisał też na do widzenia list do pracowników. Pożegnalnej lampki wina i kwiatów dla odchodzącego prezesa jednak nie było.

– Piotrek do końca wierzył, że zostanie na Woronicza aż do wyborów prezydenckich. Trudno jest mu się pogodzić z tym, że to już koniec – mówi „Rz” pracownik TVP, współpracujący z Farfałem.

[srodtytul]Chwilowy prezes[/srodtytul]

Prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak zaczyna, ale jak kończy – stwierdził kiedyś były premier Leszek Miller. Piotr Farfał swoją karierę w TVP zaczynał w atmosferze skandalu: politycznych nacisków i bulwersującej przeszłości. Skończył awanturą o utrzymanie posady i prawnym chaosem. Choć zapowiadał reformę telewizji oraz walkę z korporacyjnymi układami, to poza uruchomieniem programu zwolnień grupowych w TVP niewiele mu wyszło.

– Nie mógł uprawiać własnej polityki. Był tylko prezesem przejściowym i chyba doskonale zdawał sobie z tego sprawę. A o program restrukturyzacji w TVP mam do niego pretensje. Najbardziej uderzył nim w dziennikarzy i środowiska twórcze – mówi „Rz” posłanka Iwona Śledzińska-Katarasińska (PO), zajmująca się w Platformie sprawami zmian w ustawie medialnej.

Jak na chwilowego członka zarządu Piotr Farfał gościł jednak w TVP długo – blisko czterdzieści miesięcy. Najpierw współpracował z poprzednim prezesem Andrzejem Urbańskim, potem jednoosobowo rządził spółką. Jakie były te ponad trzy lata?

– Piotr Farfał ma osobowość żołnierza. Pomysły na funkcjonowanie telewizji nie powstawały w jego głowie. Wydaje mi się, że robił po prostu to, co kazał mu Roman Giertych – uważa Dorota Macieja, była dyrektor TVP 1, zwolniona przez Farfała.

– Ale jedna rzecz mu się udała. Uszczelnił sito informacyjne w TVP jak żaden inny prezes. Tak zastraszył, zaszczuł dziennikarzy, że żaden nie odważył się pod nazwiskiem powiedzieć innym mediom, co złego dzieje się w telewizji – mówi „Rz” były wysoki rangą pracownik telewizji publicznej.

[srodtytul]Niezniszczalna siła, oi![/srodtytul]

Urodzony w 1978 r. w Głogowie Piotr Farfał już jako uczeń II LO im. Mikołaja Kopernika zainteresował się polityką. A właściwie jej najbardziej radykalną odmianą.

Jako piętnastolatek ostrzygł się na zero i został skinheadem. „Łyse głowy, tatuaże, ciężkie buty, pewny krok, gardła zakrapiane piwem, niezniszczalna siła, oi!” – śpiewał o takich młodzieńcach popularny w tym środowisku w latach 90. wrocławski zespół Legion.

– Farfał podkreślał, że jest narodowcem, a nie nazistą. W latach 90. nazi skini tłukli się ze skinami narodowcami. Dla nich byliśmy „polaczkami” – wspomina kolega Farfała z dolnośląskiego ruchu skinheadów.

– Był bardzo zaangażowany w to, co robi, ideowy, bogaty wewnętrznie – opowiada „Rz” Sylwester Chruszcz, były eurodeputowany LPR i bliski znajomy Farfała z młodzieńczych czasów. Więcej o dawnym koledze rozmawiać nie chce. Zaznacza, że ich drogi, również polityczne, mocno się rozeszły.

Farfał na krótko związał się też z Polską Wspólnotą Narodową Bolesława Tejkowskiego.

A w 1995 r. wstąpił do Stronnictwa Narodowego „Szczerbiec”. Został redaktorem skinowskiego zinu „Front”. „Represje w stosunku do Żydów są rzeczą konieczną, jeśli naród chce samodzielnie i zdrowo się rozwijać” – to słowa wydrukowane w jednej z gazetek, która w stopce redakcyjnej miała wpisane nazwisko Farfała.

– Nie utożsamiam się i nie utożsamiałem z tekstami publikowanymi we „Froncie”. Jedynie w głupi i nieprzemyślany sposób udostępniłem nazwisko osobom, które redagowały to pismo – tłumaczył się Piotr Farfał w czerwcu 2006 r., gdy media ujawniły, że w młodości wydawał neonazistowskie pisemko.

W 1996 r. był już działaczem skrajnie nacjonalistycznego Narodowego Odrodzenia Polski. Wraz z kilkoma kolegami z NOP w sierpniu tego roku pojechał na organizowany przez Wojciecha Cejrowskiego w Osieku „Zlot Ciemnogrodu”. – Rozłożyli stoisko z książkami historycznymi i politycznymi – opisuje jeden z uczestników tego zlotu. – Sprzedawali książki Dawida Irvinga, historyka negującego Holokaust.

W kuluarach TVP do dziś krąży plotka, że w archiwach telewizji znajduje się taśma z Farfałem handlującym książkami Irvinga w Osieku. Ale nikt jej dotąd nie widział.

Na studiach na Wydziale Prawa Uniwersytetu Szczecińskiego Farfał zbliżył się do konkurencyjnej wobec NOP Młodzieży Wszechpolskiej. Został też redaktorem „Wszechpolaka” wydawanego przez MW.

– Prawie go nie znam prywatnie. Na pewno zawsze bardzo wybijał się ponad przeciętność – przekonuje Ireneusz Fryszkowski, były członek rady nadzorczej TVP, dawniej związany z Ligą Polskich Rodzin. Ale w swojej ocenie jest odosobniony.

– Wiedziałem tylko, że ktoś taki jest, bo nazwisko obiło mi się o uszy i tyle – opowiada „Rz” Maciej Eckardt, wicemarszałek województwa kujawsko-pomorskiego, do 2006 r. jeden z czołowych działaczy LPR.

– Mocno skryty, nie wychylał się. Robił, co mu kazał Giertych, nie pamiętam, by sam zaproponował jakąś akcję, miał jakiś pomysł. Był cieniem Romana – twierdzi jeden z byłych europosłów LPR.

[wyimek]Nie mógł uprawiać własnej polityki. Był tylko prezesem przejściowym - mówi Iwona Śledzińska-Katarasińska (PO)[/wyimek]

W 2002 roku Liga wystawiła Farfała w wyborach samorządowych do Rady Gminy Głogów. Uzyskał tylko 2,67 proc. głosów. Trzy lata później w wyborach do Sejmu, kandydując z list LPR w Koszalinie, osiągnął 1,81 proc. poparcia.

[srodtytul]Roman, mamy problem[/srodtytul]

W maju 2006 r. z rekomendacji LPR Piotr Farfał został powołany na członka zarządu Telewizji Polskiej SA. Jako wiceprezes nadzorował m.in. pracę Biura Audytu i Kontroli Wewnętrznej i Ośrodka Administracji.

– To był typowy chłopaczek z małego miasteczka. Nieśmiały, cichy, rumienił się podczas rozmowy. Podczas oficjalnych kolacji nie wiedział, jak zachować się w restauracji, nie umiał czytać karty win, nie gustował w sushi, krewetkach czy ślimakach. A jak jadł choćby kanapkę, to zawsze najpierw się przeżegnał – wspomina nasz informator z władz TVP.

Miesiąc po powołaniu Farfała do zarządu TVP media ujawniły kontrowersje z jego przeszłości. Farfał oddał się do dyspozycji rady nadzorczej TVP, ale ta nie zdecydowała się odwołać go ze stanowiska.

– To go bardzo wzmocniło. Poczuł, że ma polityczne plecy, czemu dał wyraz przy sprawie programu „Forum”– ocenia jedna z dziennikarek TVP.

W listopadzie 2007 r. prowadząca „Forum” Joanna Lichocka zaprosiła do studia Mariana Piłkę, jako przedstawiciela komitetu wyborczego LPR. Ale zamiast niego pojawił się Janusz Korwin-Mikke. Publicystka nie zgodziła się na zmianę gościa, tłumacząc, że to ona decyduje o doborze dyskutantów. Korwin-Mikke poskarżył się Giertychowi. Do studia przybył wówczas Piotr Farfał i usiłował wymusić udział Korwin-Mikkego w programie. Joanna Lichocka nie ustąpiła, a zamiast przedstawiciela Unii Polityki Realnej ostatecznie w programie wystąpił szef LPR.

– To była jedyna od czasów Kwiatkowskiego udokumentowana próba wywarcia politycznego nacisku wprost, na dziennikarza TVP, by poprowadził program tak, a nie inaczej – mówi „Rz” były pracownik TVP.

Gdy Piotr Farfał został p.o. prezesa TVP, Joanna Lichocka straciła pracę w telewizji.