Kosmiczna żaglówka

Podróż w stronę centrum Układu Słonecznego sonda odbędzie bez żadnych zapasów paliwa. Ikaros (Interplanetary Kite-craft Accelerated by Radiation of the Sun) będzie służył jedynie do testowania technologii. Dotarcie do najbliższej nam Wenus otworzy drogę dla planowanej japońskiej misji do Jowisza i planetoid trojańskich.

[wyimek]0,0075 milimetra grubości ma membrana kosmicznego żagla [/wyimek]

Satelita wyrusza w podróż w stronę naszego sąsiada razem z sondą Akatsuki (Venus Climate Orbiter) na pokładzie rakiety H-2A. W ładowni rakiety znajdą się także cztery satelity wykonane przez różne japońskie uniwersytety. Start z Centrum Kosmicznego Tanegashima wyznaczono na wtorek, ale ze względu na złą pogodę został przełożony na późniejszy termin.

Kosmiczny żaglowiec podąży w ślad za Akatsuki (po japońsku „Świt”). Ale Wenus osiągnie jedynie Akatsuki. Wejdzie na orbitę planety i pozostanie na niej przez dwa lata. Za pomocą systemu kamer w podczerwieni sonda zbada zagadkową atmosferę planety.

„Ikaros jest pierwszym na świecie napędzanym energią Słońca statkiem kosmicznym. Żagiel nie tylko będzie poruszany przez fotony, ale także będzie wyposażony w cieniutkie ogniwa słoneczne dostarczające energii elektrycznej potrzebnej do wykonania zadania” – czytamy w komunikacie JAXA (japońskiej agencji kosmicznej). Taką kombinację JAXA nazywa napędem hybrydowym, który jeśli się sprawdzi, zrewolucjonizuje misje międzyplanetarne. Staną się znacznie tańsze i łatwiejsze niż obecnie. Żągiel wykorzysta energię fotonów, ogniwa słoneczne dostarczą energii elektrycznej potrzebnej do utrzymania łączności z Ziemią i zasilania testowych urządzeń nawigacyjnych.

W stanie złożonym satelita Ikaros ma postać spłaszczonego walca. Waży 315 kg. Najtrudniejszą operacją będzie rozłożenie kwadratowej płachty (o boku 14 metrów) z dwóch warstw cieńszej od ludzkiego włosa żywicy poliamidowej (tworzywa o bardzo wysokiej odporności mechanicznej). Rozłożenie żagla umożliwi ruch wirowy walca. Już w momencie oddzielania się od rakiety walec będzie wirował z prędkością pięciu obrotów na minutę, za wolno, aby rozłożyć konstrukcję żagla. Satelita przyśpieszy wirowanie po uruchomieniu na moment czterech minidysz napędu rakietowego. Po osiągnięciu 20 obrotów na minutę płachta zostanie rozłożona. Rozkładanie odbędzie się w dwóch etapach. W pierwszym ciężarki rozwiną cztery ramiona składanej konstrukcji. W drugim rozłożona zostanie cała powierzchnia żagla.

Pojazd dotrze do Wenus po półrocznej podróży, kolejne dwa i pół roku zajmie droga w stronę Słońca.

– Dla mnie jest to bardzo śmiałe działanie. Próba technologii zdolnej do napędzania sond międzyplanetarnych – powiedział Louis Friedman, dyrektor wykonawczy Planetary Society, organizacji wspierającej badania Układu Słonecznego.

– Myślę, że z ich strony to wielka przezorność. Poprzednie nieudane próby takiego napędu nie odstraszyły JAXA od kolejnej. Miejmy nadzieję, tym razem udanej.

Planetary Society, organizacja non profit założona przez nieżyjącego już astronoma Carla Sagana, pracowała nad stworzeniem kosmicznego żaglowca, który poruszałby się po niskiej orbicie Ziemi. Te próby jednak spełzły na niczym, a organizacja doświadczeniami podzieliła się z JAXA.

– Mieliśmy nadzieję być pierwsi, ale to teraz nie ma znaczenia – przyznał Friedman.