Projekt nowej ustawy o timeshare

Timeshare oznacza prawo do korzystania z rzeczy, a przede wszystkim z nieruchomości (np. ośrodka turystycznego, hotelu, pensjonatu, apartamentu) w określonych, regularnie powtarzających się odstępach czasu w każdym roku.

W projekcie ustawy określono zasady i tryb zawierania umów:

- timeshare;

- o długoterminowy produkt wakacyjny;

- pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego;

- o uczestnictwo w systemie wymiany.

Projekt przewiduje, że na podstawie umowy timeshare konsument, za wynagrodzeniem, będzie nabywał prawo do korzystania z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania (umowa będzie zawierana na dłużej niż jeden rok). Umowy będą zawierane między konsumentem a przedsiębiorcą (oferującym timesharing).

Zakłada się wprowadzenie obowiązku dostarczania konsumentowi – przed zawarciem danej umowy – informacji przedkontraktowych, które będą mu przekazywane na standardowych formularzach informacyjnych, osobno przygotowanych dla każdego typu umowy. Informacje przedkontraktowe – w zależności od zawieranej z konsumentem umowy – miałyby obejmować m.in. podstawowe dane o przedsiębiorcy (nazwa firmy, jej siedziba, forma prawna), dokładny opis świadczonych usług (np. charakterystyka miejsca zakwaterowania i dodatkowych obiektów takich jak np. basen, sauna), a także informacje o prawach konsumenta wobec przedsiębiorcy.

Zmiany w informacjach przedkontraktowych mogłyby być wprowadzane wyłącznie za zgodą konsumenta lub w razie działania siły wyższej.

Przedsiębiorca, w każdej reklamie dotyczącej produktów będących przedmiotem takich umów, musiałby wskazywać konsumentowi sposób dotarcia do informacji przedkontraktowych.

Projekt ustawy wprowadza też zmiany w prawie odstąpienia konsumenta od wymienionych umów. Wydłużony – z 10 do 14 dni – byłby termin, w którym konsument mógłby skorzystać z tego prawa bez podania przyczyny. W razie odstąpienia od umowy we wskazanym terminie, przedsiębiorca nie mógłby pobierać z tego tytułu żadnych opłat.