Artur Bartkiewicz: A może o ważności wyborów prezydenckich zdecyduje Szymon Marciniak?

Dobrze muszą w tym momencie czuć się wszyscy obywatele, których sprawy toczą się przed różnymi sądami, gdy uświadomią sobie, że skoro nie mieli szczęścia, by ich sprawą zajął się Trybunał Stanu, to cała procedura jest podejrzana i nigdy nie wiadomo, kto i kiedy ją zakwestionuje. Ale że zakwestionować może, to niemal pewne, bo polski wymiar sądownictwa jest i go nie ma zarazem, w zależności od tego, kto i pod jakim kątem w danej chwili na niego patrzy. Gdyby Erwin Schrödinger szukał dziś metafory na określenie zasady nieoznaczoności kwantowej, mógłby spokojnie zamiast kota użyć figury polskiego sądu. 

Co miałoby zmusić PiS, by uznał sądowy ład stworzony przez obecny rząd po powrocie do władzy?

Najgorsze, że na horyzoncie nie widać wyjścia, bo obie strony tak okopały się na swoich pozycjach, że mogą jedynie przerzucać się prawnymi ekspertyzami. Andrzej Duda prędzej zrezygnuje z wyjazdu na narty, niż zgodzi się na podważenie statusu neosędziów, których w jego kręgach nazywa się po prostu sędziami. Z drugiej strony u Donalda Tuska i Adama Bodnara bez co najmniej czynnego żalu się nie obejdzie. I kończy się, że o sądach decyduje ten, kto ma pełnię władzy wykonawczej – a chyba chodziło o to, żeby było inaczej.

Niestety na razie nie jest i nie wiadomo, dlaczego miałoby tak być: bo koalicja rządząca z prezydentem Rafałem Trzaskowskim będzie w stanie zreformować sądy, zresetować KRS i nawet zorganizować procedurę czynnego żalu. Ale co miałoby zmusić PiS, aby uznał ten nowy sądowy ład po ewentualnym powrocie do władzy – trudno powiedzieć, skoro PiS widzi wszystko w krzywym zwierciadle i za łamanie praworządności przyjmuje z założenia wszystko, co zrobi obecna większość. 

Dlatego może zamiast Trybunału Stanu o ważności wyborów niech zdecyduje sędzia Szymon Marciniak, może przy tym nawet skorzystać z VAR. Skoro musi być bardzo strasznie, niech będzie i bardzo śmiesznie.