Echnaton, Aleksander Macedoński, Herod Wielki, Gajusz Juliusz Cezar, Henryk VIII, Iwan Groźny, Jerzy III, Stalin czy Hitler byli uważnie obserwowani przez najbliższe otoczenie. Wiedza o ich chorobach była klasyfikowana jako największa tajemnica państwowa. Dzisiaj świat uważnie przygląda się kondycji dwóch ludzi: Władimira Putina i Joe Bidena. Zarówno w mediach nurtu głównego, jak i niezależnych ośrodkach informacyjnych pojawiają się od dwóch lat spekulacje na temat zdrowia obu tych przywódców. Niektórzy „znawcy” dostrzegają u nich zaawansowane objawy choroby neurodegeneracyjnej, inni przekonują, że Putin bez wątpienia umiera na raka, a Biden powoli traci pamięć. Jeszcze inni konstruują wymyślne teorie na temat rozwijających się chorób umysłowych u obu polityków. Czas mija, a wszystkie te domysły okazują się mało trafne. Ta żonglerka plotkami przypomina mi przedwojenną i powojenną obsesję doszukiwania się chorób u Adolfa Hitlera i przywódców III Rzeszy.
Czytaj więcej
Dla Niemców zniszczenie mostu Ludendorffa było konieczne, dla aliantów – wygodne. Wszyscy woleli, by przestał istnieć, jednak musieli o niego walczyć.
W 1914 r. angielski porucznik Frederick Joseph Ricketts, tworzący swoje dzieła muzyczne pod pseudonimem artystycznym Kenneth J. Alford, skomponował słynny „Marsz pułkownika Bogeya” (od 1957 r. za sprawą dramatu wojennego w reż. Davida Leana bardziej znany jako „Most na rzece Kwai”). W 1939 r. do tej melodii pewien nieznany autor dopisał takie słowa:
„Hitler has only got one ball,
Göring has two, but very small,
