Prokurator rejonowy poskarżył się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na uchwałę rady gminy, w sprawie wysokości opłaty miejscowej. Żądając stwierdzenia jej nieważności zarzucił jej istotne naruszenie prawa poprzez wskazanie, że poboru opłaty miejscowej od osób fizycznych w drodze inkasa dokonują osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej. Podmioty te miałyby prowadzić ośrodki wypoczynkowe, hotele, pensjonaty, kwatery, gospodarstwa agroturystyczne, campingi, pola namiotowe, domy letniskowe oraz inne podobne obiekty.
Według organu, prawidłowe rozumienie przepisów wskazuje na konieczność zindywidualizowania inkasentów bezpośrednio w uchwale. Prokurator powołał m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II FSK 1526/06. Stwierdził, że inkasenci powinni być zindywidualizowani w uchwale tak, by nie budziło wątpliwości na kogo obowiązek został nałożony i, by podatnik wiedział kto jest uprawniony do pobrania od niego opłaty. Wskazał także na problem braku zgody osób, które w sposób ogólnikowy zostały wskazane w zaskarżonej uchwale jako inkasenci.
Dodał, że powierzenie komuś stanowiska inkasenta musi poprzedzać zgoda danego podmiotu na przyjęcie łączących się z tym obowiązków. Powinna być wyrażona jeszcze przed wyznaczeniem inkasenta, a nie dopiero na etapie zawarcia stosownej umowy.
25 lutego 2015 roku WSA orzekł, że skarga zasługuje na uwzględnienie, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty były zasadne. Wyjaśnił, że w wyroku powołanym przez prokuratora, NSA rozważał zgodność z prawem uchwały dotyczącej zarządzenia poboru podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości w formie inkasa, w kontekście wyznaczenia na inkasentów sołtysów oraz innych osób fizycznych, z którymi zostanie podpisana umowa o prowadzenie poboru. Ustawodawca nie zachował jednolitej terminologii i w niektórych ustawach operuje zwrotem "określać inkasentów", a w innych używa terminu "wyznaczać inkasentów”.
Zdaniem sądu, posłużenie się tymi terminami nie przesądza ostatecznie o sposobie indywidualizacji jakiegoś podmiotu. Indywidualizacja może następować przez podanie danych personalnych, a więc w sposób konkretny, bądź też przez wyliczenie cech osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej.
Dalej WSA wskazał, iż ustawodawca upoważnił radę gminy do określenia, w drodze uchwały, zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości stawek opłat określonych w ustawie. Opłaty te są zróżnicowane. Należą do nich: opłata targowa, opłata od posiadania psów, opłata uzdrowiskowa czy też opłata miejscowa.
W ocenie Sądu, niejednolitość opłat powoduje możliwość wyboru sposobu określenia inkasentów, z uwagi na rodzaj danej opłaty. W przypadku niektórych danin trudno byłoby wskazać precyzyjnie atrybuty inkasentów i wówczas potrzebne jest wskazanie ich z imienia i nazwiska, bądź - w przypadku osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej - nazwy. W niektórych jednak przypadkach istnieje możliwość wskazania inkasentów poprzez podanie w uchwale takich cech, które indywidualizują ich w sposób adekwatny do daniny, którą mają pobrać. Tak tez jest w przypadku inkasentów opłaty miejscowej.
Skoro, opłata miejscowa jest pobierana od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach, to niewątpliwie najbardziej efektywnym sposobem poboru tej opłaty jest ustanowienie inkasentem każdego, kto umożliwia osobie fizycznej pobyt dłużej niż dobę, poprzez udostępnienie zakwaterowania (I SA/Ol 56/15).
Wyrok jest nieprawomocny. Przysługuje na niego skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
To już IV edycja kongresu dla liderów świata finansów
