Słaby Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Złote Lwy dla Agnieszki Holland

To, że tegoroczny przegląd był słaby – to niemal powszechna opinia w gdyńskich kuluarach. Kilka filmów z konkursu głównego sprawiało wrażenie amatorskich, niedomyślanych wprawek. Nawet gdy poruszały ważne tematy. Powtarzały się też uwagi, że w konkursie „Perspektywy", stworzonym przez dyrektorkę festiwalu Joannę Łapińską dla filmów, które nie zmieściły się w szesnastce zakwalifikowanej do konkursu głównego – pojawiły się tytuły lepsze od ubiegających się o Złote Lwy.

Złote Lwy dla Agnieszki Holland

Złotymi Lwami jurorzy pod przewodnictwem aktorki Małgorzaty Zajączkowskiej uhonorowali twórców „Zielonej granicy” – Agnieszkę Holland (nieobecną na festiwalu) oraz producentów Marcina Wierzchosławskiego i Freda Bernsteina. Te Lwy im się należały, choć tak naprawdę w zeszłym roku. Podczas poprzedniego festiwalu gdyńskiego środowisko filmowe stanęło murem za prześladowaną przez PiS-owską władzę Agnieszkę Holland, ale jej „Zielonej granicy” w konkursie nie było. Holland zaś nie zgodziła się na pokaz specjalny.

Czytaj więcej

Film

Platynowe Lwy dla Wojciecha Marczewskiego

Wspaniała nagroda: Wojciech Marczewski jest dziś jednym z ostatnich wielkich autorytetów w środowisku filmowców.

Producenci zgłosili „Zieloną granicę” do konkursu w tym roku. I tak do walki o Złote Lwy stanął obraz, który miał już na koncie zdobytą rok temu nagrodę specjalną na festiwalu w Wenecji i trzy nominacje do Europejskich Nagród Filmowych. Dramatyczna relacja z granicy polsko-białoruskiej poza Złotymi Lwami zdobyła też w Gdyni nagrodę publiczności – wcześniej zresztą widzowie zagłosowali za Holland wysoką frekwencją w kinach – a także za dźwięk dla Romana Dymnego. Ogromnie ważny film został uhonorowany o rok za późno, ale przecież sytuacja na granicy polsko-białoruskiej wciąż przynosi niejedną tragedię. 

Srebrne Lwy dla „Dziewczyny z igłą"

Srebrne Lwy przypadły „Dziewczynie z igłą” Magnusa von Horna, która trzy miesiące temu trafiła do głównego konkursu canneńskiego i zebrała tam świetne recenzje światowej prasy. W Gdyni startowała we własnej klasie. Akcja toczy się w Kopenhadze po I wojnie światowej. W mrocznej opowieści o tragedii kobiety, która nie jest w stanie samotnie wykarmić i wychować własnego dziecka, von Horn zadał ważne pytania: o społeczeństwo, w którym nie ma równości, o tragedie, jakie przynosi wojna, o życie ludzi ubogich, słabych, nieradzących sobie z otaczającą ich rzeczywistością; o świat, w którym aborcja jest nielegalna.

Twórcy „Dziewczyny z igłą” zgarnęli też wiele innych nagród: Frederikke Hoffmeier za muzykę, Michał Dymek za poruszające czarno-białe zdjęcia, Jagna Dobesz za scenografię, Małgorzata Fudala za kostiumy, Trine Dyrholm – za drugoplanową rolę kobiecą. Z Islandii, gdzie obecnie pracuje, wysłała do uczestników gali list, który zakończyła słowami „Kocham Polskę”.

Jury doceniło „Białą odwagę” Marcina Koszałki o dramatycznej miłości z goralenvolk w tle. Koszałka dostał nagrodę za reżyserię, a razem z Łukaszem M. Maciejewskim – za scenariusz tego filmu. Julian Świeżewski został nagrodzony za drugoplanową rolę męską, a Sandra Drzymalska za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą.

Nie przyciągnęły uwagi jurorów filmy dotykające tragedii wojny w Ukrainie. Polski kandydat do Oscara „Pod wulkanem” otrzymał jedynie nagrodę aktorską dla Ukrainki Sofii Berezowskiej. Ta historia rodziny, która spędzając na Teneryfie urlop, 24 lutego 2022 roku w jednej chwili z turystów zamienia się w uchodźców. Ma kilka dobrych scen, ale dziś już nie budzi emocji. Więcej jest pytań o obecny los mężczyzny walczącego na froncie i kobiety, która z dziećmi przyjechała do Polski. O ich życie w obcym kraju i stosunek, jaki mają do nich Polacy.

Młode kino w Gdyni

Tegoroczna edycja festiwalu była ukłonem w stosunku do młodego kina. I świetnie! Nagrodę za debiut po raz pierwszy przyznało osobne jury, wyławiając najciekawsze propozycje z konkursu głównego i „Perspektyw”. Laury w tej kategorii odebrała Mara Tamkovich za film „Pod szarym niebem” o walce o wolność wypowiedzi, prowadzonej przez małżeństwo dziennikarzy opozycjonistów w Białorusi. To mocne kino sprawiająca wrażenie paradokumentu. Wyróżnienia przypadły Korkowi Bojanowskiemu za „Utratę równowagi” oraz Kamili Taraburze za „Rzeczy niezbędne”. 

Ten ostatni obraz zdobył też Szafirowe Lwy w konkursie „Perspektywy”. Tarabura, współautorka serialu „Absolutni debiutanci”, opowiedziała historię dziennikarki, która wraca w rodzinne strony, by razem z dawną koleżanką spojrzeć w oczy jej matki. Kobiety, która udawała, że nie wie, iż mąż gwałcił ich małą córkę. Na miejscu jednak wszystko okazuje bardziej skomplikowane niż reporterka myślała.