„Indiana Jones i artefakt przeznaczenia”. Ta ostatnia przygoda

Pierwsze, co widz robi, to sprawdza wiek Harrisona Forda. Rocznik 1942, dokładnie za dwa tygodnie stuknie mu 81 lat. To ważne, bo wiekowy aktor nie występuje w nowym „Indianie Jonesie” na drugim planie. To nie miś z Krupówek doklejony do obrazka, by przyciągnąć do kin widzów pamiętających jeszcze początki kina nowej przygody, czyli przełom lat 70. i 80. Ford pomimo swoich lat naprawdę gra pierwszoplanową postać: strzela, jeździ i skacze. Oczywiście z pomocą dublerów.

To może rodzić obawy, zwłaszcza gdy wspomnimy „Irlandczyka” Martina Scorsesego, gdzie oglądaliśmy na ekranie cyfrowo odmłodzonych oldbojów, którzy pod maskami z efektów specjalnych próbowali przekonywać, że wciąż dają radę.

Nazistą pozostaniesz

Scenarzyści piątego Indiany Jonesa (nie licząc tych młodzieżowych w innej obsadzie) wybrnęli z tego problemu, czyniąc tematem fabuły starość i przemijanie. I choć zaczyna się od 20-minutowej retrospekcji, gdzie cyfrowo odmłodzony Harrison Ford (wyszło bezboleśnie) zmaga się z Niemcami w Europie w 1944 r., akcja szybko przenosi się w czasie i od lądowania w Normandii przechodzimy do lądowania na Księżycu.

Czytaj więcej

Film

Co obejrzeć w kinie w wakacje? Najlepsze propozycje na lato

W lipcu i sierpniu na ekrany wejdzie 40 filmów. Są wśród nich wielkie hity amerykańskie, opowieść...

Mamy rok 1969 i jesteśmy w Nowym Jorku, gdzie 70-letni prof. Henry Jones, szacowny archeolog z roztrzaskanym życiem prywatnym, przechodzi na emeryturę. Przeszłość jednak się o niego upomni i podsunie kolejne przygody i młodych przyjaciół.

Jak bywa w tego typu kinie, ciekawy jest nie tylko ten dobry, ale też „bad guy”. Zagrał go nie byle kto, bo sam Mads Mikkelsen. Aktor kochany w Europie, ale przez Hollywood wciąż dopiero obwąchiwany. Wciela się w groteskowego nazistę à la Herr Flick, matematyka Jurgena Vollera, który niegdyś konstruował dla Hitlera broń masowej zagłady, a po wojnie bez komplikacji zmienił patrona i pomógł NASA wyekspediować załogę Apollo 11 na Księżyc.

Kiedy jednak Niemiec czuje, że za moment zostanie odsunięty na boczny tor przez amerykańskich mocodawców, zrywa się ze smyczy i wraca do poszukiwań zagubionego w czasie wojny – właśnie z winy Jonesa – mechanizmu z Antikythery. Ów antyczny artefakt miał skonstruować według jednej z legend sam Archimedes w III wieku p.n.e. Po co Vollerowi ten relikt? Chodzi o władzę nad czasoprzestrzenią i zmianę biegu wydarzeń II wojny światowej. Zatem nie tylko Jones chciałby powrócić do przeszłości.

Czytaj więcej

Film

"Indiana Jones i artefakt przeznaczenia”: Zmierzch Indiany Jonesa

Harrison Ford odebrał w Cannes Złotą Palmę i pożegnał się z bohaterem, którego w ciągu ponad czte...

Te archeologiczno-historyczne bajery są oczywiście po to, żeby na ekranie dużo się działo. I faktycznie jest tego sporo i na dodatek robi przyzwoite wrażenie. Począwszy od sekwencji otwierającej film, gdzie wybuchają budynki i spadają pędzące pociągi. Potem 70-letni Indiana salwuje się ucieczką przed nazistowską bandą Vollera na koniu przez ulice Nowego Jorku akurat w trakcie parady na cześć astronautów i protestów przeciw wojnie w Wietnamie. Gonitwa kończy się na stacji metra i ta scena ma spore szanse wejść do historii kina akcji. Dalej jest już bardziej wakacyjnie i wyjazdowo – w końcu zdjęcia kręcono w Szkocji, Maroku i na Sycylii.

Prof. Jones naprędce gromadzi swoją drużynę. Znajdzie się w niej córka zmarłego przyjaciela, Helena Shaw – również archeolożka – grana przez angielską stand-uperkę, aktorkę i scenarzystkę Phoebe Waller-Bridge (znana m.in. z serialu „Fleabag”), marokański nastolatek Teddy (16-letni francuski aktor Ethann Isidore), a także poszukiwacze skarbów z Morza Śródziemnego na czele z brodatym Renaldem granym przez Antonio Banderasa.

Ostatni taki film Harrisona Forda

Są wybuchy, zwroty akcji, jest barwna szajka czarnych charakterów, świecą na ekranie historyczne błyskotki. Przede wszystkim jest bicz i kapelusz, a poza tym zestawem obowiązkowym jest też coś, czego wcześniej nie było w filmach o Jonesie – obfite pokłady nostalgii. Indiana stracił syna w Wietnamie, a później rozszedł się z żoną. Historią pod koniec lat 60. nie interesuje się pies z kulawą nogą, wszyscy patrzą tylko w przyszłość, czego emanację stanowią loty w kosmos. Na wykładach profesora sale świecą pustkami, podobnie jak głowy znudzonych studentów. Zostają tylko wspomnienia i whisky, a im bliżej profesorskiej emerytury – tym kieliszek pełniejszy. Współczesność jest dla Indiany Jonesa tylko źródłem rozczarowań. Ech, chciałoby się przeżyć jeszcze ostatni raz jakąś przygodę. Dotknąć wykopanego spod ziemi skarbu, wejść do katakumb i przeczytać w grece jakiś manuskrypt z zagadką.