Rozdaje karty w europejskim kinie

Jest jak biała kartka, na której kreśli swoje role rysikiem grubości szpilki. Jednak ta pajęcza nić, którą „szyje” swe postaci, trzyma szwy na potęgę. Na tyle, że tylko Joanna Kulig zdołała odebrać jej nagrodę za najlepszą rolę żeńską na ceremonii Europejskich Oscarów za interpretację Antonii w „Szczęśliwym Lazzaro”, okrzykniętym tam najlepszym filmem europejskim. Alba Rohrwacher, która postać tę zagrała u siostry, Alice Rohrwacher, zaczyna rozdawać karty w europejskim kinie. Tę nagrodzoną licznymi statuetkami, w tym trzema prestiżowymi David di Donatello aktorkę widzieliśmy w Polsce w „Samotności liczb pierwszych” i „Złaknionych” Saveria Costanzo, prywatnie jej partnera życiowego, „Cudach” Alice Rohrwacher, „Jestem miłością” Luki Guadagnino, „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie” i „The Place” Paola Genovese. Na Festiwalu „Dwa Brzegi” zaprezentowano jej kreacje u Laury Bispuri w filmach „Zaprzysiężona dziewica” i „Moja córka”. Krucha, o jasnej karnacji i rudych, niesfornych włosach aktorka intryguje odmienną urodą. Jest niczym elf. Kameleon. Ma oczy sfinksa i podobną jak Tilda Swinton androgynię. Lubi zwracać na siebie uwagę w kinie, jakby na przekór nieśmiałości, która, mam wrażenie, towarzyszy jej nadal. A życie prywatne to teren zaminowany, którego strzeże, odpowiadając na każde pytanie tym samym zdaniem: „Opowiadam siebie we własnych filmach”. Najwięcej o Albie dowiemy się z komedii „Nadmiar łaski” Gianniego Zanasi. W tym filmie o chaosie dnia codziennego praktycznie nie schodzi z ekranu, tworząc arcyciekawy portret współczesnej nam kobiety. 27 lutego 2019 skończyła 40 lat. Na „czerwonych dywanach” festiwali „kradnie spojrzenia” niczym modelka na wybiegu. By zaraz potem zagrać ikonę codzienności, wtopić się w tło, niemal zniknąć. Oglądałam ceremonię wręczania Europejskich Nagród Filmowych w Sewilli. Alba siedziała na sali zaraz za Tomaszem Kotem. Statuetki nie dostała. Ale zmrużone w zasłuchaniu oczy i uśmiech, z jakim słuchała przemawiającego w imieniu Joanny Pawła Pawlikowskiego świadczą o jednym. Alba, co po włosku znaczy „świt”, wie, że wszystko przed nią!