W Paryżu w połowie lat 60. tworzyła odlewy własnego ciała w żywicy poliestrowej. Chciała w ten sposób utrwalić ulotne momenty życia, jego paradoksy i absurdalność. Powstawały też m.in. lampy z poliestru z abażurami w kształcie kobiecych ust albo piersi.

Kiedy w 1968 r. dowiedziała się, że ma raka piersi, zaczęła tworzyć „Tumory”. W rzeźbach tych wykorzystywała żywicę, gazę, zgniecione gazety i fotografie. W dramatycznej pracy „Pogrzeb Aliny” z 1970 r. przedstawiła własne unicestwienie: w poliestrowej masie symbolizującej chore ciało zatopiła osobiste przedmioty: części bielizny, kawałki gazy, fragmenty fotografii.

Wykorzystywała także odlewy ciała swojego syna (cykl „Zielnik” z 1972 r.). Odlewy cięła, gniotła i rozpłaszczała na podłożu, jakby na kartach zielnika. Jej rzeźby z gumy do żucia przetrwały dzięki fotografiom męża Romana Cieślewicza.

Urodziła się w Kaliszu. Zmarła w sanatorium Praz-Coutant (Francja). W czasie okupacji razem z matką przeszła przez łódzkie getto i obozy koncentracyjne (Bergen-Belsen, Teresin). W 1945 r. studiowała w Wyższej Szkole Przemysłowej, później w paryskiej Ecole des Beaux Arts. Gruźlica zmusiła ją do przerwania nauki i powrotu do kraju. Do połowy lat 50. tworzyła zgodnie z wytycznymi socrealizmu. Od 1963 r. na stałe mieszkała we Francji.

Była laureatką nagród m.in. na XXI Salonie Majowym w Paryżu (1965). Ostatnio jej prace były wystawiane m.in. na Documenta 2007 w Kassel, Kunstahalle w Basel (2004) oraz podczas monograficznej ekspozycji w amerykańskiej galerii Broadway 1602 (2007). Jej rzeźby można znaleźć m.in. w MoMA w Nowym Jorku i Centre Pompidou w Paryżu.