Zasłynęła w latach 60. XX w. abakanami. Z tradycyjnej, płaskiej, dwuwymiarowej tkaniny uczyniła rzeźbę. Jak wspomina, chodziła wtedy nad Wisłę, zbierała stare liny, wyciągała nici i farbowała je. Potem z nich tkała.

Niezależnie czy korzysta z sizalowego włókna, płótna jutowego, drewna czy metalu, istotą jej sztuki jest refleksja nad losem człowieka i jego kondycją we współczesnym świecie. Wydrążone ludzkie figury, bezgłowe kadłuby, głowy pozbawione twarzy, zagubione w anonimowym tłumie, wyrażają wspólne dla całej ludzkości poczucie niemocy wobec upływającego czasu.

Magdalena Abakanowicz wprowadziła do sztuki dwa nowe pojęcia: tłum, czyli grupy wielofiguralne jako pojedyncze dzieła, oraz przestrzenie kontemplacji – instalacje zespołów rzeźb w otwartej przestrzeni. Jest autorką m.in. cyklu „Gry wojenne”, „Negev” (jest to siedem kamiennych kręgów wykonanych dla Israel Museum w Jerozolimie), „Agory” (kompozycja 106 żeliwnych figur, każda trzymetrowej wysokości; znajduje się w Chicago Grant Park), „Nierozpoznanych” (grupa 112 postaci w poznańskiej Cytadeli).

Urodziła się w Falentach pod Warszawą. Studiowała w warszawskiej ASP (1950 – 1954). Wykładała na wielu uczelniach, m.in. w poznańskiej PWSSP, na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, na uczelniach w Kanadzie i Australii. Od lat współpracuje z jedną z najbardziej prestiżowych galerii, nowojorską Marlborough Gallery. Miała ponad 100 wystaw na całym świecie. Jej prace znajdują się w ponad 70 muzeach, galeriach i publicznych kolekcjach w różnych krajach.

Jest laureatką wielu nagród, m.in. w 2005 r. International Sculpture Center (USA) przyznał artystce nagrodę za dokonania, ISC Lifetime Achievement Award (nikt inny z Polaków nie dostał tego wyróżnienia). Mieszka i pracuje w Warszawie.