Rada gminy udzieliła sołtysowi upoważnienia do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej. Czy w takim przypadku sołtys działa w imieniu rady gminy lub wójta?
Nie.
Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (dalej u.s.g.) decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej wydaje wójt (burmistrz, prezydent miasta), o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Wójt może upoważnić do wydawania decyzji swoich zastępców lub innych pracowników urzędu gminy i wówczas wydają oni decyzje w imieniu wójta (art. 39 ust. 2 u.s.g.). Upoważnienie, o którym mowa w tym przepisie, należy uznać za pełnomocnictwo administracyjne. Mamy tu do czynienia z zastępstwem bezpośrednim co oznacza, że organem kompetencyjnym pozostaje nadal wójt (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 maja 2008 r., I SA/Gl 932/07, LEX nr 469776). Bezterminowe upoważnienia udzielone przez wójta podległym mu urzędnikom nie tracą mocy prawnej z chwilą gdy konkretna osoba, która udzieliła tych upoważnień, przestanie piastować urząd wójta (wyrok NSA z 9 maja 2008 r., II OSK 531/07, LEX nr 510870).
Czytaj także: NSA: sołtys nie może być stroną w postępowaniu sądowoadministracyjnym
Uzupełnieniem tego rozwiązania jest art. 39 ust. 4 u.s.g. Przyjęto w nim, że do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej rada gminy może upoważnić organ wykonawczy jednostki pomocniczej (np. sołtysa, zarząd dzielnicy), a także organy gminnych jednostek organizacyjnych i podmiotów, z którymi gmina zawarła umowę w celu realizacji zadań. Takie upoważnienie zostaje udzielone w formie uchwały rady gminy, która jest aktem prawa miejscowego (por. np. wyrok NSA z 23 października 2008 r., I OSK 701/08, LEX nr 531834). W wyroku NSA z 26 listopada 2013 r. (II OSK 2409/13, LEX nr 1430374) przyjęto, że art. 39 ust. 4 u.s.g. stanowi podstawę do przekazania przez radę gminy zewnętrznemu podmiotowi kompetencji do wydawania aktów i podejmowania wszelkich czynności o charakterze publicznoprawnym, w tym prowadzących do ustalenia (odmowy ustalenia), stwierdzenia (odmowy stwierdzenia), czy potwierdzenia (odmowy potwierdzenia) uprawnienia lub obowiązków określonych przepisami prawa administracyjnego. Okoliczność, że podejmowane czynności, posiadając charakter indywidualny, nie muszą wszystkie prowadzić do wydania decyzji, nie może prowadzić do zawężenia możliwej delegacji uprawnienia do władczego działania. Podkreśla się, że podmioty upoważnione na podstawie art. 39 ust. 4 u.s.g. działają we własnym imieniu, a nie w imieniu rady gminy czy wójta (por. np. wyrok WSA w Rzeszowie z 7 maja 2019 r., II SA/Rz 235/19, LEX nr 2675438).
